The Wretched Tide - Draconian

We’re leaving today

After dust-ridden shutters close

And heartbeats they rush

Then to cease in your embrace

These scars though-out the night

Left no more fighting in us

No tears to fill the void

In a place even devils fled

The wretched tongues

Wording their pain on to me

Until even tide enters

There’s no place out of here

For grace to life me up every molecule

whispered to make peace with the unreality

I felt I was slipping downwards

into darkness

…and in darkness I stayed

until sadness closed its eyes

Ships passing in the silvery night

Carrying this vicious, benevolent heart

And in sadness we part

In the dark of you, in the dark of me

Release these hearts from the turmoil

Tired and cold

A tale since eons of old

So elusive this intemperance of escape

So much has fallen and is falling still

Into the hands of the ever madding crowd

So we’re leaving today

As dust-ridden shutters close

To site that glimmer of hope

And breathe, if only for a while

These stars that turned the tide

Left no more fighting in use

No hope to find the dawn

In a place even specters dwell

Ships passing in the silvery night

Carrying this vicious, benevolent heart

And in sadness we part

In the dark of you, in the dark of me

Release these hearts from the turmoil

Only Love before they drown

Tired and cold

A tale since eons of old

So elusive this intemperance of escape

So much has fallen and is falling still

Into the hands of the ever madding crowd

We vertrekken vandaag

Na stoffige luiken sluiten

En hartslagen die ze haasten

Om vervolgens te stoppen met je omhelzing

Deze littekens de hele nacht door

Liet niet meer vechten in ons

Geen tranen om de leegte te vullen

Op een plek vluchtten zelfs duivels

De ellendige tongen

Hun pijn aan mij doorvertellen

Tot zelfs het tij binnenkomt

Er is hier geen plaats

Voor genade om me elke molecuul op te leven

fluisterde om vrede te sluiten met de onwerkelijkheid

Ik voelde dat ik naar beneden gleed

naar de duisternis

...en in het donker bleef ik

tot verdriet zijn ogen sloot

Schepen die passeren in de zilverachtige nacht

Het dragen van dit wrede, welwillende hart

En in droefheid gaan we uit elkaar

In het duister van jou, in het duister van mij

Bevrijd deze harten van de onrust

Moe en koud

Een verhaal sinds eeuwen oud

Zo ongrijpbaar deze onmatigheid van ontsnappen

Er is zoveel gevallen en valt stil

In de handen van de altijd gekmakende menigte

Dus we vertrekken vandaag

Terwijl stoffige luiken sluiten

Om dat sprankje hoop te spotten

En ademen, al was het maar voor een tijdje

Deze sterren die het tij keerden

Geen gevechten meer in gebruik

Geen hoop om de dageraad te vinden

Op een plek wonen zelfs spoken

Schepen die passeren in de zilverachtige nacht

Het dragen van dit wrede, welwillende hart

En in droefheid gaan we uit elkaar

In het duister van jou, in het duister van mij

Bevrijd deze harten van de onrust

Alleen liefde voordat ze verdrinken

Moe en koud

Een verhaal sinds eeuwen oud

Zo ongrijpbaar deze onmatigheid van ontsnappen

Er is zoveel gevallen en valt stil

In de handen van de altijd gekmakende menigte