Dishearten - Draconian

All the tears that you cry won’t awaken me

When the devils lay dormant inside

The blood in my veins has forsaken me

As the angels around me die

They die!

Disheartened and cold

And scars upon my soul

I lost you in the silence

Bleeding through the walls

A sorrow came that ceased to leave

And took you from my arms

The dawn, a promise of beauty

But in dusk our rose will die

I’m forgetting how to face

The sadness of your eyes

Further I linger with nothing to give

Faster I’m choking on the poison I breathe

Spare me your judgment

Spare me your judgment

And spare me your woes!

Spare me your woes

This burden upon me

This burden upon me

Is ruthless and cold

Disheartened and cold

And thorns upon my soul

I found you in the nothingness

Haunted by the past

Too late I heard the howling

That broke your heart at last

The moon, a promise of solace

But the sun;

a promise of scorn

I’ll cry for you no longer

You don’t need me anymore

We’re too tired to sleep

And these bodies confound

As coldness awaits us

The deeper I stumble

Into your arms

The harder we suffer

As the empire falls

Strange eyes are gazing

Your hissing, smouldering tongue

Your reflection is broken

Yet the mirror is mine

I found you in the silence

Bleeding through the walls

A sorrow came that ceased to leave

And took you from my arms

Alle tranen die je huilt zullen me niet wakker maken

Toen de duivels binnen sluimeren

Het bloed in mijn aderen heeft me verlaten

Terwijl de engelen om me heen sterven

Zij gaan dood!

Ontmoedigd en koud

En littekens op mijn ziel

Ik verloor je in de stilte

Bloeden door de muren

Er kwam een ​​verdriet dat niet meer wegging

En nam je uit mijn armen

De dageraad, een belofte van schoonheid

Maar in de schemering zal onze roos sterven

Ik ben vergeten hoe ik het hoofd moet bieden

Het verdriet van je ogen

Verder blijf ik hangen met niets te geven

Sneller stik ik in het gif dat ik inadem

Bespaar me je oordeel

Bespaar me je oordeel

En bespaar me je ellende!

Bespaar me je ellende

Deze last op mij

Deze last op mij

Is meedogenloos en koud

Ontmoedigd en koud

En doornen op mijn ziel

Ik vond je in het niets

Achtervolgd door het verleden

Te laat hoorde ik het gehuil

Dat brak je hart eindelijk

De maan, een belofte van troost

Maar de zon;

een belofte van minachting

Ik zal niet langer om je huilen

Je hebt me niet meer nodig

We zijn te moe om te slapen

En deze lichamen verwarren

Terwijl de kou ons wacht

Hoe dieper ik struikel

In je armen

Hoe harder we lijden

Als het rijk valt

Vreemde ogen staren

Je sissende, smeulende tong

Je spiegelbeeld is gebroken

Toch is de spiegel van mij

Ik vond je in de stilte

Bloeden door de muren

Er kwam een ​​verdriet dat niet meer wegging

En nam je uit mijn armen