The Solitude - Draconian

While stars outspread the night-time watch

and wind through darkened treetops swirl;

I slowly bow my frozen features

in grief, in sadness and in woe…

in grief, in sadness and in woe.

In solitude forever!

Forever I see, forever I hear, forever I smell,

forever I taste and forever I feel the solitude…

No voice (no voice), no hand (no hand) of human source

can reach me (reach me) in this place…

though fallen (fallen) figures (figures) closely passes

and invites me (invites me) into somber dance…

this somber dance!

Cold and desolate my soul turns grey,

(and) alone I witness the neverending day.

My wasted dreams lie silent and dead

within this darkened tears I shed…

this darkened tears I shed.

In solitude forever!

So lonely I stand on this tortured cliff

hearing distant cosmic echoes calling;

beckons me to decline this withered beauty

and leave this lie to greet the night…

the night without an end.

The solitude…

This solitary life…

Maybe I should just end it all…

Yes, I should just end it all!

Terwijl de sterren de nachtelijke wacht uitspreiden

en wind door donkere boomtoppen wervelen;

Ik buig langzaam mijn bevroren gelaatstrekken

in verdriet, in verdriet en in wee...

in verdriet, in verdriet en in wee.

Voor altijd in eenzaamheid!

Voor altijd zie ik, voor altijd hoor ik, voor altijd ruik ik,

voor altijd proef ik en voor altijd voel ik de eenzaamheid...

Geen stem (geen stem), geen hand (geen hand) van menselijke bron

kan me bereiken (bereiken) op deze plek...

hoewel gevallen (gevallen) figuren (figuren) dichtbij passeren

en nodigt me uit (nodigt me uit) in een sombere dans...

deze sombere dans!

Koud en verlaten wordt mijn ziel grijs,

(en) alleen ben ik getuige van de nooit eindigende dag.

Mijn verspilde dromen liggen stil en dood

binnen deze donkere tranen die ik vergoot...

deze donkere tranen die ik vergoot.

Voor altijd in eenzaamheid!

Zo eenzaam sta ik op deze gemartelde klif

verre kosmische echo's horen roepen;

wenkt me om deze verwelkte schoonheid af te wijzen

en laat deze leugen achter om de nacht te begroeten...

de nacht zonder einde.

De eenzaamheid…

Dit eenzame leven…

Misschien moet ik er gewoon een einde aan maken...

Ja, ik moet er gewoon een einde aan maken!