The Marriage of Attaris - Draconian

You cannot hide from a grace already perceived

That’s a fierce grace indeed

And you cannot hide a tree this is growing

Valiantly stretching for the stars

Angels weep as they count your scars

These rivers of blood

Fields scorched to ask

Lament of life: A love-song

We all share our sorrows

In light suspended

Smiling at the ever dying sun

Flakes of snow are melting

On the top of your eyes

Shedding heaven’s stars

The tracks we left

Almost buried now

This is a beautiful place

Here Cassiel wedded winter

So man could grieve

So man could see

These trees are dark and old

In solitude unified

Licking the ground, tasting the rough

Cold wind, so man could breathe

There’s no masquerade in your silence

Just pages filled of Winter

The seeds of ascendance are hiding

Let’s drench the hours

These wastelands of dusk

Oceans bled and barren

Lament of life: A love-song

The only death awoken

A fear transcendence

Keeps us from the rapture of one

And the blood of the sphere

It emptied their mouths

Drowning the world

Hammer me as pillars

Veiled from creation unchanging

Patching the holes and the cracks

Tightening the rope around your necks

And we see mankind aimlessly breeding

Desperately bleeding

Erasing you, erasing me from here

So tired, so tired

I need to feel the freezing blue

Leave me here

Let the coming of spring

Carry me back to earth

Leave me here

Je kunt je niet verbergen voor een al waargenomen genade

Dat is inderdaad een meedogenloze genade

En je kunt een boom die groeit niet verbergen

Moedig strekken voor de sterren

Engelen huilen als ze je littekens tellen

Deze rivieren van bloed

Velden verschroeid om te vragen

Klaaglied van het leven: een liefdeslied

We delen allemaal ons verdriet

In het licht opgeschort

Lachend naar de eeuwig stervende zon

Sneeuwvlokken smelten

Boven je ogen

Het werpen van hemelse sterren

De sporen die we hebben achtergelaten

Bijna begraven nu

Dit is een prachtige plek

Hier trouwde Cassiel met de winter

Zodat de mens kan treuren

Zodat de mens het kon zien

Deze bomen zijn donker en oud

In eenzaamheid verenigd

De grond likken, het ruige proeven

Koude wind, zodat de mens kon ademen

Er zit geen maskerade in je stilte

Gewoon pagina's vol met Winter

De zaden van opstijging zijn verborgen

Laten we de uren doordrenken

Deze woestenijen van de schemering

Oceanen bloeden en onvruchtbaar

Klaaglied van het leven: een liefdeslied

De enige ontwaakte dood

Een angst transcendentie

Houdt ons van de opname van één

En het bloed van de bol

Het maakte hun mond leeg

De wereld verdrinken

Hamer me als pilaren

Versluierd van de schepping onveranderlijk

De gaten en de scheuren dichten

Het touw om je nek spannen

En we zien de mensheid doelloos voortplanten

Wanhopig bloedend

Jou wissen, mij wissen vanaf hier

Zo moe, zo moe

Ik moet het ijskoude blauw voelen

Laat me hier achter

Laat de komst van de lente

Draag me terug naar de aarde

Laat me hier achter