The Empty Stare - Draconian

My mind wandered off in the distance

Where I am far from all that cages me

All I could think of was death

Her name disguised in silence;

Angelwings and ravenclaws…

The shredding of my soul

Steeped in a lavender smile

In thy eyes;

The womb of thy despair

Embrace my life

Within thy empty stare

The overcast sky consoling me

The fortitude within my grasp

I think to myself I’m the sad clown;

Smiling reluctantly, but crying behind the iron curtain

These tears don’t fall so easily

In thy eyes;

The womb of thy despair

Embrace my life

Within thy empty stare

Damn the illusion which fell upon me!

The bitter wine of reality poured all over my face…

And I despise what I’ve become;

Just a terrified man, secluded and trapped in time

In thy eyes;

The womb of thy despair

Embrace my life

Within thy empty stare

Together let us roam

Through endless dreams of night

The moon as our limit

And our souls as guiding light

But how can I refuse my empathy to be resolute?

'Cause it feels like… I’m dying

I have nothing to gain where there is nothing to lose

Mijn gedachten dwaalden af ​​in de verte

Waar ik ben, ver van alles wat me opsluit

Het enige waar ik aan kon denken was de dood

Haar naam vermomd in stilte;

Engelvleugels en ravenklauwen...

Het versnipperen van mijn ziel

Doordrenkt van een lavendelglimlach

In uw ogen;

De baarmoeder van uw wanhoop

Omarm mijn leven

In je lege blik

De bewolkte hemel troost me

De standvastigheid binnen mijn   

Ik denk bij mezelf dat ik de trieste clown ben;

Met tegenzin glimlachen, maar huilen achter het ijzeren gordijn

Deze tranen vallen niet zo gemakkelijk

In uw ogen;

De baarmoeder van uw wanhoop

Omarm mijn leven

In je lege blik

Verdomme de illusie die op mij viel!

De bittere wijn van de werkelijkheid stroomde over mijn gezicht...

En ik veracht wat ik ben geworden;

Gewoon een doodsbange man, afgezonderd en gevangen in de tijd

In uw ogen;

De baarmoeder van uw wanhoop

Omarm mijn leven

In je lege blik

Laten we samen zwerven

Door eindeloze nachtdromen

De maan als onze limiet

En onze ziel als leidend licht

Maar hoe kan ik mijn empathie weigeren om resoluut te zijn?

Want het voelt alsof... ik ga dood

Ik heb niets te winnen waar niets te verliezen is