The Cry of Silence - Draconian

Filled with sorrow…

Bleak inner self touched by pride,

devoured by solitude, still wrapped in time.

Flowing pain…

Holding myself back in suspicion…

and lingering in the dust…

the dust of my abandoned remains.

Killed with the dagger of life!!!

Such an exquisite pride in my suffering…

alone, all alone with the emotional

streams of my soul…

So real, so pure… yet i’m left aside

entangled in fear… without hope.

Raped by the light of the world…

Scorned, left behind and broken down…

I am truly left alone,

but somehow… just somehow

it feels like my loneliness is a victory

over the self-delusion of joy… and happiness.

My heart beats faster,

the anguish becomes clearer

and my misanthropic view gets stronger.

Living in the shadows…

so proud of being the one,

but desperate…

so desperate for a helping hand.

Do I really want to live this life?

I have a thousand reasons to die,

and many millions of tears to cry… in silence.

The human plague has emtied my life,

and I curse the day I was born… to this world!

Still, no-one else I ever want to be…

and no-one else I intend to be…

'cause no-one else I was meant to be!

I need, I want, I long for my retribution…

I need, I want, I yearn for my retribution…

I want my retribution… I want it now!

Unity;

a gathering of open wounds,

of dark… of dark clean spirits…

what a dream… what a dream so distant!

Why should I… why should I be alone

when I love… when I love my brotherhood?

Shall I die… shall I die to be free

when I cry… when I cry in silence…

so please let me die in silence…

oh my god, let me die in silence!

Vervuld van verdriet...

Sombere innerlijke zelf geraakt door trots,

verslonden door eenzaamheid, nog steeds verpakt in de tijd.

Stromende pijn…

Mezelf in twijfel houden...

en treuzelend in het stof...

het stof van mijn verlaten overblijfselen.

Gedood met de dolk van het leven!!!

Zo'n voortreffelijke trots op mijn lijden...

alleen, helemaal alleen met de emotionele

stromen van mijn ziel...

Zo echt, zo puur... en toch ben ik aan de kant geschoven

verstrikt in angst... zonder hoop.

Verkracht door het licht van de wereld...

Geminacht, achtergelaten en afgebroken...

Ik ben echt alleen gelaten,

maar op de een of andere manier... gewoon op de een of andere manier

het voelt alsof mijn eenzaamheid een overwinning is

over de zelfbedrog van vreugde... en geluk.

Mijn hart klopt sneller,

de angst wordt duidelijker

en mijn misantropische kijk wordt sterker.

Leven in de schaduw...

zo trots dat ik degene ben,

maar wanhopig...

zo wanhopig op zoek naar een helpende hand.

Wil ik dit leven echt leven?

Ik heb duizend redenen om te sterven,

en vele miljoenen tranen om te huilen ... in stilte.

De menselijke plaag heeft mijn leven leeggemaakt,

en ik vervloek de dag dat ik werd geboren ... op deze wereld!

Toch wil ik niemand anders zijn...

en niemand anders die ik wil zijn...

want niemand anders was voorbestemd!

Ik heb nodig, ik wil, ik verlang naar mijn vergelding...

Ik heb nodig, ik wil, ik verlang naar mijn vergelding...

Ik wil mijn vergelding... Ik wil het nu!

Eenheid;

een verzameling van open wonden,

van donkere... van donkere reine geesten...

wat een droom... wat een droom zo ver!

Waarom zou ik... waarom zou ik alleen zijn?

wanneer ik liefheb... wanneer ik van mijn broederschap houd?

Zal ik sterven... zal ik sterven om vrij te zijn?

als ik huil... als ik in stilte huil...

dus laat me alsjeblieft in stilte sterven...

oh mijn god, laat me in stilte sterven!