The Abhorrent Rays - Draconian

As the delicate nightsky once again dies

The mist of dawn brought ruin and demise

Darkness dissolves, every dream withdraws;

Returning into a world of shallowness and lies

This world is helpless…

I descend… I flee

To sympathize for their souls;

You have to humanize me Still the waning sun bleeds upon paradise…

On the morrow of war it shall not rise

This world is helpless…

I descend… I flee

To sympathize for their souls;

You have to humanize me Among the deficient humankind I’m concealed,

A sad and fragile world never to be healed

My expression of grief towards the horizon wails,

Alone and aimless on the oceans of sadness I sail

«O, miserable sun, consign I will not

I shall not conjureth a false identity o' my kind…

And thy lights dost not err noctural lovers affection

Pure love flies in the night,

When thou hast sunken beneath god’s shameful world;

Hiding in shame, while my spirit remains

My cradle will wock in e’ery place where lovers mourn,

Where night feeds ye troth of longing within every fallen star»

Here alone in this neverending maze…

In the midst of everything there’s but a void to embrace

Never have I suffered as this within,

Never has a greater woe in me assailed

See the angels' cry…

In the eyes of mine

See the angels' cry…

In the eyes of mine

Terwijl de delicate nachtelijke hemel opnieuw sterft

De mist van de dageraad bracht ondergang en ondergang

De duisternis lost op, elke droom trekt zich terug;

Terugkeren in een wereld van oppervlakkigheid en leugens

Deze wereld is hulpeloos...

ik daal af... ik vlucht

Om mee te voelen met hun ziel;

Je moet me vermenselijken. Nog steeds bloedt de afnemende zon op het paradijs...

Op de morgen van de oorlog zal het niet opstaan

Deze wereld is hulpeloos...

ik daal af... ik vlucht

Om mee te voelen met hun ziel;

Je moet me vermenselijken tussen de gebrekkige mensheid die ik verberg,

Een trieste en fragiele wereld die nooit zal worden genezen

Mijn uiting van verdriet naar de horizon jammert,

Alleen en doelloos op de oceanen van verdriet vaar ik

"O, ellendige zon, zend ik niet"

Ik zal geen valse identiteit van mijn soort oproepen...

En uw lichten vergissen zich niet in de genegenheid van nachtelijke geliefden

Pure liefde vliegt in de nacht,

Wanneer je bent gezonken onder de schandelijke wereld van god;

Verscholen in schaamte, terwijl mijn geest blijft

Mijn wieg zal wankelen op elke plek waar geliefden rouwen,

Waar de nacht u voedt met verlangen in elke gevallen ster»

Hier alleen in dit oneindige doolhof...

Temidden van alles is er maar een leegte om te omarmen

Nooit heb ik zo geleden van binnen,

Nooit heeft een groter wee in mij aangevallen

Zie de roep van de engelen...

In de ogen van mij

Zie de roep van de engelen...

In de ogen van mij