No Lonelier Star - Draconian

Floating imperceptible cinders

Back and forth a stare over the cosmic veil

As a star is dying nuclear winters' coming

Oh, entangled earth, distant eyes ablaze

Interweave forever into your hunger

As gravity collapses and light torn asunder

Sowing the seeds

Then burning the fields

We are burning the fields

Then sowing the seeds

Nothing lives or dies here

Just calumnies of matter onto the dark

It slips through our fingers

Unperceiving the emptiness

We are burning the stellar fields

I rise through debris and the dust

Who is this sun?

I always spoke to the stars

I rise through debris and the dust

Who was this sun?

I always spoke to the stars

Release me from myself

Fading back into the womb

That stellar, ethereal tomb

Just waiting for my moment to matter

And consciousness slept inside the stars

And we must remember that we forgot

There’s an immunity boundless ahead of it all

Further, always further from here

These memories are continuing

Ever onward before the dawn

Seeing as time we can’t escape

I’m drifting and fading and choking in here

These nightmares are continuing

Aching glimpses always in hiding

I’m begging, begging you for hope

I stumble through the rugged door

The crater of my being

Watching this heart graciously beating

Until it beats no more

Interweave forever into your hunger

As gravity collapses and light torn asunder

We are burning the stellar fields

I rise through debris and the dust

Who is this god?

I always spoke to the stars

I rise through debris and the dust

Who was this god?

I always spoke to the stars

I rise through debris and the dust

Who is this god?

I always spoke to the stars

Debris and the dust

Who are these gods?

Debris and the dust

They came from the stars

Drijvende onmerkbare sintels

Heen en weer staren over de kosmische sluier

Als een ster sterft, komen de nucleaire winters eraan

Oh, verstrikte aarde, verre ogen in vuur en vlam

Verweven voor altijd in je honger

Terwijl de zwaartekracht instort en het licht verscheurd wordt

Zaaien van de zaden

Dan branden de velden

We verbranden de velden

Dan de zaden zaaien

Niets leeft of sterft hier

Gewoon laster van de materie in het donker

Het glipt ons door de vingers

De leegte niet waarnemen

We verbranden de sterrenvelden

Ik stijg op door puin en stof

Wie is deze zon?

Ik sprak altijd met de sterren

Ik stijg op door puin en stof

Wie was deze zon?

Ik sprak altijd met de sterren

Bevrijd me van mezelf

Terug in de baarmoeder verdwijnen

Dat stellaire, etherische graf

Gewoon wachten tot mijn moment ertoe doet

En bewustzijn sliep in de sterren

En we moeten niet vergeten dat we vergeten zijn

Er is een grenzeloze immuniteit voor alles

Verder, altijd verder van hier

Deze herinneringen gaan door

Ooit verder voor de dageraad

Gezien de tijd kunnen we niet ontsnappen

Ik dwaal af en vervaag en verslik me hier in

Deze nachtmerries gaan door

Pijnlijke glimpen altijd verborgen

Ik smeek, smeek je om hoop

Ik strompel door de ruige deur

De krater van mijn wezen

Dit hart genadig zien kloppen

Tot het niet meer klopt

Verweven voor altijd in je honger

Terwijl de zwaartekracht instort en het licht verscheurd wordt

We verbranden de sterrenvelden

Ik stijg op door puin en stof

Wie is deze god?

Ik sprak altijd met de sterren

Ik stijg op door puin en stof

Wie was deze god?

Ik sprak altijd met de sterren

Ik stijg op door puin en stof

Wie is deze god?

Ik sprak altijd met de sterren

Puin en het stof

Wie zijn deze goden?

Puin en het stof

Ze kwamen van de sterren