End of the Rope - Draconian

All the misery you create

And all the pain you shape…

You are not to blame, my friend

Somebody filled your empty page

Shaped as we silently wept

Confined (as) transformation begins

The table was set and then we slept

As architects of time

So much grief behind the facade

And symptoms of certain demise

We drown in fragrant illusions

Illusions of right and wrong

We clench to a lustful saint

Digging graves on top of our lives

Stuffed with values til we choke

I guess we’ve reached the end of the rope

Through the mist, in the haze

The impending doom’s upon us

The dividing blade of nature

And man severed our callow breath

The sun will set

On the blindfolded

The self-appointed guardians

Are scratching at my door

We kiss their venomous lips

And join the hallowed parade

Flying on paralyzed wings

Wondering who we should be

As tyranny becomes normality;

We hang at the end of the rope

Through the mist, in the haze

The impending doom’s upon us

The dividing blade of nature

And man severed our callow breath

The sun will set

On the blindfolded

Alle ellende die je creëert

En alle pijn die je vormgeeft...

Jij hebt geen schuld, mijn vriend

Iemand heeft je lege pagina gevuld

Gevormd zoals we stilletjes huilden

Beperkte (as) transformatie begint

De tafel was gedekt en toen sliepen we

Als architecten van de tijd

Zoveel verdriet achter de façade

En symptomen van een bepaald overlijden

We verdrinken in geurige illusies

Illusies van goed en kwaad

We klampen ons vast aan een wellustige heilige

Graven graven bovenop ons leven

Gevuld met waarden tot we stikken

Ik denk dat we het einde van het touw hebben bereikt

Door de mist, in de nevel

Het naderende onheil is op ons

De scheidslijn van de natuur

En de mens sneed onze kale adem af

De zon gaat onder

Op de geblinddoekte

De zelfbenoemde voogden

Krabben aan mijn deur

We kussen hun giftige lippen

En doe mee met de heilige parade

Vliegen op verlamde vleugels

Benieuwd wie we zouden moeten zijn

Als tirannie normaliteit wordt;

We hangen aan het einde van het touw

Door de mist, in de nevel

Het naderende onheil is op ons

De scheidslijn van de natuur

En de mens sneed onze kale adem af

De zon gaat onder

Op de geblinddoekte