A Scenery of Loss - Draconian

The winds of a dying dream, a tempest unveiled

Once again arcane rain fell — cold, sorrowful and so frail

O, those weeping times, all of my life’s a lie

An endless torrent of anguished tears' o behold my cry

The affliction of a stained creation becometh my tragedy

Lachrymose is the light — touching the buried again

O, this scenery of loss always present within me

Afar into the obscure I wish I now could soar

Even though he stole my pride — I stand above his lies

Even though I oceans cried — and sailed them far and wide

…my star shall ever shine

Drifting endlessly deep in darkened streams;

The inharmonious looms

In my doleful ocean lies the love I’ve lost…

…for heaven, my sorrow

Devour my soul as I enter the dark and cold

Fallen from heaven’s domains — god’s vengeance unfolds

This scenery of loss, a ruined empire of dismay;

A pathway of decay leading afar and always astray

Even though he stole my pride — I stand above his lies

Even though I oceans cried — and sailed them far and wide…

…my star shall ever shine

«Homage he has from all — but non from me…

I battle it against him, as I battled in highest heaven — through all eternity

And the unfathomable gulfs of hades, and the interminable reals of space

And the infinity of endless ages… all, all, will I dispute»

De wind van een stervende droom, een storm onthuld

Opnieuw viel er mysterieuze regen — koud, verdrietig en zo broos

O, die huilende tijden, mijn hele leven is een leugen

Een eindeloze stroom van gekwelde tranen' o zie mijn kreet

De ellende van een bevlekte schepping wordt mijn tragedie

Lachrymose is het licht - het opnieuw aanraken van de begravenen

O, dit landschap van verlies altijd aanwezig in mij

Ver in het duister zou ik willen dat ik nu kon zweven

Ook al heeft hij mijn trots gestolen, ik sta boven zijn leugens

Ook al huilde ik de oceanen - en voer ik ze heinde en verre

…mijn ster zal ooit schijnen

Eindeloos diep drijvend in verduisterde stromen;

De onharmonieuze doemt op

In mijn treurige oceaan ligt de liefde die ik heb verloren...

…voor de hemel, mijn verdriet

Verslind mijn ziel terwijl ik het donker en de kou betreed

Gevallen uit de domeinen van de hemel — Gods wraak ontvouwt zich

Dit landschap van verlies, een verwoest rijk van ontzetting;

Een pad van verval leidt ver en altijd op een dwaalspoor

Ook al heeft hij mijn trots gestolen, ik sta boven zijn leugens

Hoewel ik oceanen huilde - en ze heinde en verre zeilde ...

…mijn ster zal ooit schijnen

«Hommage heeft hij van iedereen — maar niet van mij...

Ik vecht het tegen hem, zoals ik in de hoogste hemel heb gevochten - tot in alle eeuwigheid

En de onpeilbare afgronden van hades, en de eindeloze reals van de ruimte

En de oneindigheid van eindeloze eeuwen... alles, alles, zal ik betwisten»