Una storia del mare - Dimartino

Case a strapiombo sull’acqua

Frammenti di vetro, coralli e conchiglie

Sul molo c'è un cane che abbaia ad Ulisse

E a quello che resta della civiltà

Un motoscafo dipinto di fiori

Disegna una strada che uccide i gabbiani

Le statue di sale che fanno i bambini

Le spazzerà il vento che viene e che va

C'è una ragazza di Roma

Che arriva ogni anno

Porta un cappello di paglia

Si fida di me

Ma poi l’inverno la porta lontano

E ogni volta che mi lascia

Si dimentica che noi

Ci siamo sporcati di sangue e sabbia

E poi abbiamo lasciato alle spalle il mondo

Ormai siamo solo una storia del mare

L’isola di pesci spada

Ciclopi che dormono sotto i vulcani

Turismo di massa

Turismo e corrente

Di gente che viene

Che poi se ne va

C'è una ragazza perduta

Sorride ogni anno

Punta nel cielo la stella

Che ha scelto per me

No, io non sopporto davvero l’inverno

E ogni volta che mi lascia

Si dimentica che noi

Ci siamo sporcati di sangue e sabbia

E poi abbiamo lasciato alle spalle il mondo

Ormai

E ogni volta che l’inverno

Si dimentica di noi

Dell’acqua, del sangue

Del paradiso che

Ci siamo inventati

E che invece adesso è

Solamente una storia del mare

Huizen met uitzicht op het water

Fragmenten van glas, koraal en schelpen

Op de kade blaft een hond naar Ulysses

En wat blijft er van de beschaving over?

Een motorboot beschilderd met bloemen

Teken een weg die zeemeeuwen doodt

De zoutbeelden die kinderen maken

De wind die komt en gaat, zal ze wegvagen

Er is een meisje uit Rome

Dat komt elk jaar

Neem een ​​strooien hoed mee

Hij vertrouwt mij

Maar dan brengt de winter haar ver weg

En elke keer als hij me verlaat

Ze vergeten ons

We werden vuil met bloed en zand

En toen lieten we de wereld achter

We zijn nu slechts een verhaal van de zee

Het eiland van de zwaardvis

Cyclopen slapen onder vulkanen

Massatoerisme

Toerisme en actueel

Van mensen die komen

Wat dan weggaat

Er is een verloren meisje

Hij lacht elk jaar

Richt de ster aan de hemel

Die hij voor mij koos

Nee, ik kan echt niet tegen de winter

En elke keer als hij me verlaat

Ze vergeten ons

We werden vuil met bloed en zand

En toen lieten we de wereld achter

Op dit punt

En elke keer winter

Hij vergeet ons

Wat water, wat bloed

van het paradijs dat

We hebben het verzonnen

En wat is het nu?

Gewoon een verhaal over de zee