Molly And Johnny - Dervish

Said Johnny to Molly, «I am now going to leave you

But do not be grieved at my going away

For the more we are parted, we’ll always be true-hearted

And again I’ll return in the sweet month of May»

Said Molly to Johnny, «Oh I will mourn for you

And I will be grieved at your going away

For you know very well that your absence does grieve me

I’m afraid you might die in a strange country

I’ll dress myself up like a neat little sea boy

Amidst all life’s dangers I will stand your friend

Through the winds that lie low, to high winds are a-blowing

My dear, I’ll be with you to plow the rough main"

«Your delicate fingers our ropes could not handle

Your lily-white feet, love, our decks could not stand

The cold nights of winter you ne’er could endure them

So stay at home, darling, to the seas do not go»

Her two little arms, 'round his neck she entwined them

The clear crystal tears from her eyes down did flow

And her lily-white hands on the decks she kept wringing

Crying, «Oh my beloved will I never see you more?»

So come, all ye fair maids that’s inclined to marry

Never place your affection too much on one man

For first he will court you and then he’ll deceive you

He’ll leave you as I was left to mourn when he’s gone

Zei Johnny tegen Molly: "Ik ga je nu verlaten"

Maar wees niet bedroefd om mijn vertrek!

Voor hoe meer we gescheiden zijn, we zullen altijd oprecht zijn

En opnieuw kom ik terug in de zoete maand mei»

Zei Molly tegen Johnny: "O, ik zal om je rouwen"

En ik zal bedroefd zijn als je weggaat

Want je weet heel goed dat je afwezigheid me verdriet doet

Ik ben bang dat je misschien sterft in een vreemd land

Ik zal mezelf verkleden als een kleine zeejongen

Temidden van alle gevaren van het leven zal ik je vriend staan

Door de winden die laag liggen, tot harde winden waait

Lieverd, ik zal bij je zijn om het ruwe hoofd te ploegen'

"Je tere vingers die onze touwen niet aankonden"

Je leliewitte voeten, liefje, onze dekken konden niet staan

De koude nachten van de winter die je nooit zou kunnen verdragen

Dus blijf thuis, schat, ga niet naar de zee»

Haar twee kleine armpjes, 'om zijn nek verstrengelde ze ze'

De heldere kristallen tranen uit haar ogen stroomden naar beneden

En haar leliewitte handen op de dekken bleef ze wringen

Huilend: "O mijn geliefde, zal ik je nooit meer zien?"

Dus kom, alle schone meiden die geneigd zijn te trouwen!

Plaats je genegenheid nooit te veel op één man

Want eerst zal hij je het hof maken en dan zal hij je bedriegen

Hij zal je verlaten zoals ik werd achtergelaten om te rouwen als hij weg is