Hills of Greenmore - Dervish

On a fine summer’s morning our horns they did blow,

To the green fields round Tassu where the huntsmen did go,

For to meet the bold sportsman from around Cady town,

None loved that sport better than the boys from May-down.

And when we arrived they were all standing there,

So we took to the green field in search of the hare.

We did not go far when someone gave cheer,

Over hills and high meadows the prey did appear.

When she got to the heather she tried them to shun

But our dogs never missed one inch where she’d run.

They kept well packed when going over the hill,

For the hounds had set out this sweet hare for to kill.

With our dogs all abreast and the big mountain hare,

And the sweet charming music it rang through the air,

Straight for the black bank for to try them once more,

But it was her last sight round the Hills of Greenmore.

And as we trailed on to where the hare she did lie,

She sprang to her feet for to bid them goodbye.

Their music it ceased, and a cry we could hear,

Saying bad luck to the ones brought ye May-down dogs here.

Last night as I lay quite content in the glen,

It was little I thought of the dogs or the men,

But when going home at the clear break of day,

I could hear the loud horn young Toner did play.

And now that I’m dying me sport it is done,

No more through the green fields on Cady I’ll run,

Nor feed in the glen on a cold winter’s night,

Or go home to my den when it’s breaking daylight.

I blame old McMahon for bringing Coyle here,

He’s been at the same caper for many’s the year.

Every Saturday and Sunday, he never give oer,

With a pack of strange dogs round the Hills of Greenmore.

Op een mooie zomerochtend hebben onze hoorns geblazen,

Naar de groene velden rond Tassu waar de jagers gingen,

Om de gedurfde sportman uit de stad Cady te ontmoeten,

Niemand hield meer van die sport dan de jongens van May-down.

En toen we aankwamen, stonden ze daar allemaal,

Dus gingen we naar het groene veld op zoek naar de haas.

We gingen niet ver toen iemand juichte,

Over heuvels en hoge weiden verscheen de prooi.

Toen ze bij de heide kwam, probeerde ze ze te mijden

Maar onze honden misten nooit een centimeter waar ze had gerend.

Ze bleven goed ingepakt als ze over de heuvel gingen,

Want de honden hadden deze lieve haas uitgezet om te doden.

Met onze honden op de hoogte en de grote berghaas,

En de zoete charmante muziek klonk door de lucht,

Rechtstreeks naar de zwarte bank om ze nog een keer te proberen,

Maar het was haar laatste gezicht rond de heuvels van Greenmore.

En terwijl we verder reden naar waar de haas lag,

Ze sprong overeind om afscheid van ze te nemen.

Hun muziek hield op, en een kreet konden we horen,

Pech zeggen tegen degenen die May-down-honden hier hebben gebracht.

Gisteravond toen ik heel tevreden in de vallei lag,

Het was klein dat ik aan de honden of de mannen dacht,

Maar als je bij helder weer naar huis gaat,

Ik hoorde de luide hoorn die de jonge Toner speelde.

En nu ik sterf, sport, is het gedaan,

Niet meer door de groene velden op Cady I'll run,

Noch voeden in de vallei op een koude winternacht,

Of ga naar huis naar mijn studeerkamer als het licht wordt.

Ik geef de oude McMahon de schuld dat hij Coyle hier heeft gebracht,

Hij is al vele jaren op dezelfde caper.

Elke zaterdag en zondag geeft hij nooit oer,

Met een troep vreemde honden rond de heuvels van Greenmore.