On Raglan Road - Dervish, Vince Gill

On Raglan Road, on an Autumn day I saw her first and knew

That her dark hair would weave a snare that I might some day rue

I saw the danger, yet I passed along the enchanted way

And I said, «let grief be a fallen leaf at the dawning of the day»

And I said, «let grief be a fallen leaf at the dawning of the day»

On Grafton Street in November, we tripped lightly along the ledge

Of a deep ravine, where can be seen the worth of passion’s pledge

The Queen of Hearts still making tarts, and I not making hay

Oh, I loved too much, and by such, by such is happiness thrown away

I loved too much, and by such, by such is happiness thrown away

I gave her gifts of the mind, I gave her the secret sign

That’s a-known to artists who have known true gods of sound and stone

And word and tint without stint for I gave her poems to say

With her own name there and her own dark hair

Like clouds o’er fields of May

On a quiet street, where old ghosts meet, I see her walking now

Away from me so hurriedly, my reason must allow

That I have loved not as I should a creature made of clay

When the Angel woos the clay, he’ll lose his wings at the dawn of day

Op Raglan Road, op een herfstdag zag ik haar voor het eerst en wist ik:

Dat haar donkere haar een strik zou weven die ik op een dag zou kunnen rue

Ik zag het gevaar, maar ik ging langs de betoverde weg

En ik zei: "Laat verdriet een gevallen blad zijn bij het aanbreken van de dag"

En ik zei: "Laat verdriet een gevallen blad zijn bij het aanbreken van de dag"

Op Grafton Street in november struikelden we licht over de richel

Van een diep ravijn, waar de waarde van de belofte van passie kan worden gezien

De Hartenkoningin maakt nog steeds taarten, en ik maak geen hooi

Oh, ik heb te veel liefgehad, en door zo, door zo wordt het geluk weggegooid

Ik heb te veel liefgehad, en door dat wordt het geluk weggegooid

Ik gaf haar gaven van de geest, ik gaf haar het geheime teken

Dat is bekend bij artiesten die de ware goden van geluid en steen hebben gekend

En woord en tint zonder moeite, want ik gaf haar gedichten om te zeggen

Met haar eigen naam erbij en haar eigen donkere haar

Zoals wolken over velden van mei

In een rustige straat, waar oude geesten elkaar ontmoeten, zie ik haar nu lopen

Zo snel weg van mij, mijn reden moet het toelaten

Dat ik niet heb liefgehad zoals ik zou moeten van een schepsel gemaakt van klei

Als de engel de klei zoekt, verliest hij zijn vleugels bij het aanbreken van de dag