Vienna - Dernière Volonté

Au regard innocent je contemple ton rang

Habillée de lumière sculptée de pierre

Sauvegardée du présent je ressens mes absences

Ton souvenir me soulève en des instants de rêve

Sur les marches du temps brille ton insouciance

Des regards sans appel te condamnent et te perdent

Saluée par le vent et les pluies bienveillantes

En ces heures de colère ton souvenir m’apaise

Que les nuits me sont douces en ton sein je me berce

Par ces lueurs du ciel c’est l’Europe qui sommeille

Je m’attache à la mort c’est le temps qui m’appelle

Revoir Vienne et mourir sans un regret

In onschuldige blik overweeg ik je rang

Gekleed in met stenen uitgehouwen licht

Verlost van het heden voel ik mijn afwezigheden

Je herinnering verheft me op dromerige momenten

Op de stappen van de tijd schijnt je onzorgvuldigheid

Staren zonder beroep veroordelen je en verliezen je

Begroet door de wind en de welwillende regens

In deze uren van woede kalmeert je herinnering me

Dat de nachten zoet voor me zijn in je boezem, ik rock

Bij deze lichten van de lucht is het Europa dat slaapt

Ik klamp me vast aan de dood, het is tijd om me te bellen

Zie Wenen weer en sterf zonder spijt