Douce Hirondelle - Dernière Volonté

Une hirondelle sur mon epaule, me siffle la rengaine de l’automne

Et meme si l’hiver me pardonne, il a fane mon bouclier de roses

Par des regards immobiles et des gestes invisibles

Je reste assis contre le vent, je marche librement sur le printemps

La pluie, le vent et les orages, n’entacheront pas mon courage

Des jeux de guerre a mes cotes, un doux ruisseau pour m’apaiser

Quelques mots sur une feuille de bronze, quelques inconnus me parleront

Comme un soldat solitaire, fige pour toujours dans la pierre

Een zwaluw op mijn schouder, fluit me het refrein van de herfst

En hoewel de winter me vergeeft, heeft het mijn rozenschild verdord

Door stille blikken en onzichtbare gebaren

Ik zit tegen de wind, ik loop vrij op de lente

Regen, wind en storm, zullen mijn moed niet aantasten

Oorlogsspelletjes aan mijn zijde, een zachte stroom om me te kalmeren

Een paar woorden op een bronzen plaat, een paar vreemden zullen met me praten

Als een eenzame soldaat, voor altijd bevroren in steen