Nos Chairs - Dernière Volonté

Je regardais ton cou et ses rivieres brisees

Elles creusent comme un couteau nos chairs martyrisees

Je sais que rien n’arrete ses conquetes meurtrieres

S’ecrasent sur les rochers les vagues de nos poemes

J’ai tenu dans ma main des oceans glaces

J’ai vu mourir des loups et des oiseaux blesses

J’ai vu des corps bruler et des empires tomber

La mer se dechainer et puis tout emporter

Nos vies sont si fragiles qu’elles brulent comme l’alcool

A peine un pied par terre que la mort colle nos bottes

Je n’ai rien a pleurer ni meme a regretter

J’attends le cou brise devant des jouets casses

Nous etions deja si seuls, nous nous sentions desarmes

Je me souviens de tes pleurs et rien pour te consoler

Nous avions longtemps parle, nous nous sentimes oublies

Sous nos pieds fanaient les fleurs, et tout s’est termine

Ik keek naar je nek en zijn gebroken rivieren

Ze graven als een mes ons gemartelde vlees

Ik weet dat niets zijn moorddadige veroveringen stopt

De golven van onze gedichten beuken op de rotsen

Ik hield in mijn hand ijskoude oceanen

Ik heb wolven zien sterven en vogels zien verwonden

Ik heb lichamen zien branden en rijken zien vallen

De zee woedt en neem het dan allemaal weg

Onze levens zijn zo kwetsbaar dat ze branden als alcohol

Nauwelijks een voet op de grond plakt de dood onze laarzen

Ik heb niets te huilen of zelfs maar spijt te hebben

Ik wacht met mijn nek gebroken door kapot speelgoed

We waren al zo alleen, we voelden ons hulpeloos

Ik herinner me je huilen en niets om je te troosten

We hadden lang gepraat, we voelden ons vergeten

Onder onze voeten verdorden de bloemen, en alles eindigde