L'Eau Froide - Dernière Volonté

De ton corps immobile, de ta chair invisible

Coule le regret de dire ce que je ne peux écrire

Une gravure immobile sur la courbe d’un lit

Attend sans se mouvoir les échos de ma voix

Des bois mort pour servir nos années de fatigue

Se couvriront de terre, de ses fleurs fragiles

Sur des portraits figés sous un cadre de bois

S’allongent les draps froissés de nos étreintes blessées

Des fenêtres ouvertes sur des jardins de verre

Illuminent ce masque de ce sourire que je garde

Car pour toi je voudrais couper les liens qui te serrent

Mais tu sais bien, je me fane, c’est notre loi

Sur les feuilles de l’automne, j’ai marché pour pleurer

Pour serrer sous mes gants ma requête désarmée

Et puis pour m’accrocher à ces dernières branches

J’ai bradé des prières en échange de mon sang

Le silence retentit dans le jardin de verre

Les éclairs y traversent les cieux sacrés

Convenant de mon marché je me suis effondré

Au loin je te retrouve, je t’aimerais toujours

Van je onbeweeglijke lichaam, van je onzichtbare vlees

Stroomt de spijt van het zeggen wat ik niet kan schrijven

Een bewegingsloze gravure op de ronding van een bed

Wacht roerloos op de echo's van mijn stem

Deadwood om onze vermoeide jaren te dienen

Zal zichzelf bedekken met aarde, met zijn fragiele bloemen

Op portretten bevroren onder een houten lijst

De verfrommelde lakens van onze gewonde omhelzingen liggen

Ramen open voor glazen tuinen

Verlicht dit masker met deze glimlach die ik bewaar

Want voor jou zou ik de banden verbreken die je binden

Maar je weet dat ik vervaag, het is onze wet

Op de bladeren van de herfst liep ik om te huilen

Om mijn ontwapende verzoek onder mijn handschoenen te houden

En dan vast te klampen aan deze laatste takken

Ik ruilde gebeden voor mijn bloed

Stilte weergalmt in de glazen tuin

De bliksem daar steekt de heilige luchten over

Toen ik akkoord ging met mijn deal, stortte ik in

Ver weg vind ik je, ik zal altijd van je houden