Toujours - Dernière Volonté

De ton corps immobile, de ta chair invisible,

Coule le regret de dire ce que je ne peux écrire

Une gravure immobile sur la courbe d'un lit

Attend sans se mouvoir les échos de ma voix

Des bois mort pour servir nos années de fatigue

Se couvriront de terre, de ses fleurs fragiles

Sur des portraits figés sous un cadre de bois

S'allongent les draps froissés de nos étreintes blessées

Des fenêtres ouvertes sur des jardins de verre

Illuminent ce masque de ce sourire que je garde

Car pour toi je voudrais couper les liens qui te serrent

Mais tu sais bien, je me fane, c'est notre loi

Sur les feuilles de l'automne, j'ai marché pour pleurer,

Pour serrer sous mes gants ma requête désarmée

Et puis pour m'accrocher à ces dernières branches

J'ai bradé des prières en échange de mon sang

Le silence retentit dans le jardin de verre

Les éclairs y traversent les cieux sacrés

Convenant de mon marché je me suis effondré

Au loin je te retrouve, je t'aimerais toujours

Van je onbeweeglijke lichaam, van je onzichtbare vlees,

Stroomt de spijt van het zeggen wat ik niet kan schrijven

Een bewegingsloze gravure op de ronding van een bed

Wacht roerloos op de echo's van mijn stem

Dood hout om onze jarenlange vermoeidheid te dienen

Zal bedekt zijn met aarde, met zijn fragiele bloemen

Op portretten bevroren onder een houten lijst

Verleng de verfrommelde lakens van onze gewonde omhelzingen

Ramen open voor glazen tuinen

Verlicht dit masker met deze glimlach die ik bewaar

Want voor jou wil ik graag de banden doorknippen die je binden

Maar je weet goed, ik vervaag, het is onze wet

Op de bladeren van de herfst liep ik om te huilen,

Om onder mijn handschoenen te knijpen, mijn ontwapende verzoek

En dan vast te klampen aan deze laatste takken

Ik heb gebeden verkocht in ruil voor mijn bloed

Stilte weerklinkt in de glazen tuin

De bliksem doorkruist de heilige lucht daar

Toen ik akkoord ging met mijn deal, stortte ik in

In de verte vind ik je, ik zal altijd van je houden