L'ombre des Réverbères - Dernière Volonté

Sous les ponts, coulait l’or de ma jeunesse

Que j’avais, avalé jusqu'à l’ivresse

Chancelant, sous l’ombre des réverbères

M'écroulant, sur des racines de pierre

Célèbrant, chaque minute de silence

Pour y perdre, ma plus tendre inconscience

Triopmhant, de mes plaisirs immortels

Oubliant, de m’acquitter de mes excès

Sous la pluie, sur les trottoirs de Paris

Que j’avais, arpentés toute la nuit

Revenant de toutes mes extravagances

De vertus, de ces déluges de non-sens

C’est fini, cette médiocrité dorée

Mais peut-être, je vais devoir l'éprouver

Si mon coeur, ne bat pas assez vite

Je l’abreuve de liqueurs excessives

Mais il me parle tant de ce que j’ai aimé

Il a juste un peu peur de ce que j’ai pleuré

Mais il voudrait cueillir ma seule volonté

De celle que le mal a tant empoisonné

Onder de bruggen stroomde het goud van mijn jeugd

Dat ik had, slikte tot dronken

Wankelend, in de schaduw van de straatverlichting

Afbrokkelend, op stenen wortels

Vieren, elke minuut stilte

Om mijn tederste bewusteloosheid te verliezen

Triomfantelijk, van mijn onsterfelijke genoegens

Vergeten, om mijn excessen kwijt te raken

In de regen, op de trottoirs van Parijs

Die ik had, de hele nacht ijsberend

Terugkomen van al mijn extravaganza's

Van deugden, van deze stortvloeden van onzin

Het is voorbij, deze gouden middelmatigheid

Maar misschien moet ik het toch eens testen

Als mijn hart niet snel genoeg klopt

Ik drink overmatig sterke drank

Maar het spreekt me zo veel aan van waar ik van hield

Hij is gewoon een beetje bang voor wat ik huilde

Maar hij zou mijn enige wil plukken

Van degene die het kwaad zo heeft vergiftigd