Cran D'arrêt - Dernière Volonté

Une ombre assise dans la forêt regarde avec indifférence

Son revolver au cran d’arrêt posé sur sa main en silence

Il songe aux fleurs de sa jeunesse et soudain sa tête se penche

Car une rose lui rappelle la courbe douce d’une hanche

De jour de nuit au pas d’acier, les feux de mort comme éclairage

Dans le silence ont mélangé quelques grâces et son courage

L’air se charge d’un terrible alcool, filtré des étoiles mi-closes

Les obus caressent le sol, parfum nocturne où tu reposes

Une ombre assise dans la forêt regarde avec indifférence

Son revolver au cran d’arrêt posé sur sa main en silence

Il songe aux fleurs de sa jeunesse et soudain sa tête se penche

Car une rose lui rappelle la courbe douce d’une hanche

Een schaduw zittend in het bos staart onverschillig

Zijn switchblade-revolver rust zwijgend op zijn hand

Hij denkt aan de bloemen van zijn jeugd en plotseling buigt zijn hoofd

Want een roos doet haar denken aan de zachte welving van een heup

Van dag tot nacht op stalen trap, doodsvuren als verlichting

In de stilte vermengden enkele genaden en zijn moed

De lucht is geladen met een vreselijke alcohol, gefilterd uit de halfgesloten sterren

De schelpen strelen de grond, nachtelijke parfum waar je rust

Een schaduw zittend in het bos staart onverschillig

Zijn switchblade-revolver rust zwijgend op zijn hand

Hij denkt aan de bloemen van zijn jeugd en plotseling buigt zijn hoofd

Want een roos doet haar denken aan de zachte welving van een heup