Viviré, moriré - David DeMaria

Me ahogo en la noche

Tejiendo silencios entre

Un mar de calles que duermen a solas

Me ahogo en la noche

Tejiendo silencios entre

Un mar de calles que duermen a solas

Me pierdo en un beso que acaba en tu boca

Se mojan los sueños que hay bajo la lluvia

Me enredo en la sombra de aquella caricia

Te busco en las hojas de un otoño sin tu calor

Viviré por un amor que es eterno

Como vive tu recuerdo bajo mi piel

Moriré como un adiós en el tiempo

Desnudando cada instante de nuestro ayer

Prisionero, esclavo de la luna

El olvido enciende mi amargura.

La orilla del llanto es el mar de un lamento

Tus risas, tus gestos, los llevo tan dentro

Escribo a escondidas mil veces tu nombre

Mi orgullo me roba el sentir de un te quiero

Contesto mensajes que callan silencios

Que no hay mas condena que amar sin pedir perdón.

Viviré por un amor que es eterno

Como vive tu recuerdo bajo mi piel

Moriré como un adiós en el tiempo

Desnudando cada instante de nuestro ayer

Prisionero, esclavo de la luna

El olvido enciende mi amargura.

Me dejaré llevar por la marea

A la deriva iré junto a mis penas

Lo que ha de venir que sea lo que dios quiera

Naufrago en la quimera.

Viviré por un amor que es eterno

Como vive tu recuerdo bajo mi piel

Moriré como un adiós en el tiempo

Desnudando cada instante de nuestro ayer

Prisionero, esclavo de la luna

El olvido enciende mi amargura

Ik verdrink in de nacht

Stiltes weven tussen

Een zee van straten die alleen slapen

Ik verdrink in de nacht

Stiltes weven tussen

Een zee van straten die alleen slapen

Ik verdwaal in een kus die eindigt in jouw mond

De dromen die onder de regen zijn, worden nat

Ik raak verstrikt in de schaduw van die liefkozing

Ik zoek je in de bladeren van een herfst zonder jouw warmte

Ik zal leven voor een liefde die eeuwig is

Hoe jouw herinnering leeft onder mijn huid

Ik zal sterven als een afscheid in de tijd

Elk moment van ons gisteren ontdoen

Gevangene, slaaf van de maan

Vergeten wakkert mijn bitterheid aan.

De kust van tranen is de zee van een klaagzang

Je lach, je gebaren, ik draag ze zo diep van binnen

Ik schrijf je naam stiekem duizend keer

Mijn trots berooft me van het gevoel van ik hou van jou

Ik beantwoord berichten die stiltes tot zwijgen brengen

Dat er niet meer zin is dan lief te hebben zonder om vergeving te vragen.

Ik zal leven voor een liefde die eeuwig is

Hoe jouw herinnering leeft onder mijn huid

Ik zal sterven als een afscheid in de tijd

Elk moment van ons gisteren ontdoen

Gevangene, slaaf van de maan

Vergeten wakkert mijn bitterheid aan.

Ik zal me laten meeslepen door het getij

Ik zal meedrijven met mijn verdriet

Wat er gaat komen, moge het zijn wat God wil

Ik heb schipbreuk geleden in de hersenschim.

Ik zal leven voor een liefde die eeuwig is

Hoe jouw herinnering leeft onder mijn huid

Ik zal sterven als een afscheid in de tijd

Elk moment van ons gisteren ontdoen

Gevangene, slaaf van de maan

Vergetelheid ontsteekt mijn bitterheid