Barcos de papel - David DeMaria

Un eclipse de silencios,

un atardecer en cualquier café,

mis palabras no tienen dueño,

que las quiera entender…

Vagabundo de deseos…

capitán sin fe de «barcos de papel»…

remolino de pensamientos,

cuando veo amanecer…

Y que solitas se quedan las olas,

cuando el sol se agota,

y que solito me «quedao"esperandote,

buscando tu perdón…

No supe que decir al verte allí,

mirandome sin prestarme atención,

no supe que decir «enamorao"de ti.

Voy pasando las horas…

no supe que decir ni a que acudir,

quizás mujer merezca tu perdon

no tengo a donde ir y «enamorao"de ti,

mi corazón se ahoga…

Tus te quieros no los quiero,

si son de papel, «barcos de papel»

Tu recuerdo ya lo llevo,

«clavaito"en mi piel…

Pago el precio sin dinero,

ven y asomate a mi sensatez,

no merezco ser tu dueño ni tampoco perder.

.

Y que solitas se quedan las olas…

No supe que decir…

Ahora navego sorteando puertos de resentimientos,

los siete mares si hace falta por ti cruzaré,

en «barcos de papel»…

No supe que decir…

De mis dudas soy el dueño,

al menos me queda eso…

Een eclips van stiltes,

een zonsondergang in elk café,

mijn woorden hebben geen eigenaar,

wie wil ze begrijpen...

Zwerver van verlangens...

trouweloze kapitein van "papieren boten"...

werveling van gedachten,

als ik de zonsopgang zie...

En hoe eenzaam blijven de golven,

als de zon onder gaat,

en dat alleen ik "blijf" wachtend op jou,

je vergeving zoeken...

Ik wist niet wat ik moest zeggen toen ik je daar zag,

naar me kijken zonder op te letten,

Ik wist niet wat ik "verliefd" op je moest zeggen.

Ik verstrijk de uren...

Ik wist niet wat ik moest zeggen of waar ik me op moest wenden,

misschien verdient de vrouw je vergeving

Ik kan nergens heen en ik "word verliefd" op jou,

mijn hart verdrinkt...

Ik hou van je, ik hou niet van ze,

als ze van papier zijn, "papieren boten"

Ik draag je herinnering al bij me,

"nagel" in mijn huid...

Ik betaal de prijs zonder geld,

kom eens kijken naar mijn gezond verstand,

Ik verdien het niet om je eigenaar te zijn of te verliezen.

.

En hoe eenzaam zijn de golven...

ik wist het niet te zeggen...

Nu navigeer ik door havens van wrok te ontwijken,

de zeven zeeën zal ik indien nodig voor u oversteken,

in «papieren boten»…

ik wist het niet te zeggen...

Ik ben de eigenaar van mijn twijfels,

dat heb ik tenminste nog...