Demos tiempo al tiempo - David DeMaria

Se marchitan las hojas,

Entre campos de flores,

Se marchitan los sueños,

Entre desilusiones,

Pero siempre habrá un mañana,

En el que poder sembrar

Nacerá la esperanza,

En nuevos horizontes,

Crecerán los recuerdos,

De pasados amores,

Pero siempre habrá un mañana,

Para volverse a enamorar

DEMOS TIEMPO AL TIEMPO,

Como el otoño siempre se lo da al invierno,

Como la risa que se funde en el recuerdo,

De tu mirada, esa que me hizo feliz

Se marchitan palabras, se marchitan las noches,

Se marchitan los besos,

Que no se dan y se esconden,

Pero siempre habrá un camino

Rumbo a la felicidad

DEMOS TIEMPO AL TIEMPO

Se refleja en tus pupilas la silueta de la luna,

Se refleja su nostalgia, su misterio, su ternura

Hay un campo de amapolas, de emociones encendidas,

Hay un mar sin rompeolas,

Lleno de melancolía

DEMOS TIEMPO AL TIEMPO

bladeren verwelken,

Tussen de bloemenvelden,

dromen verwelken,

tussen teleurstellingen,

Maar er zal altijd een morgen zijn,

waarin te zaaien

Hoop zal geboren worden

In nieuwe horizonten,

Herinneringen zullen groeien

van vroegere liefdes,

Maar er zal altijd een morgen zijn,

om weer verliefd te worden

WIJ GEVEN TIJD AAN TIJD,

Zoals de herfst het altijd aan de winter geeft,

Zoals het gelach dat in het geheugen versmelt,

Van jouw look, degene die me blij maakte

Woorden verdorren, nachten verdorren,

kussen vervagen,

Die niet geven en verbergen,

Maar er zal altijd een manier zijn

op weg naar geluk

WIJ GEVEN TIJD AAN TIJD

Het silhouet van de maan wordt weerspiegeld in je pupillen,

Het weerspiegelt zijn nostalgie, zijn mysterie, zijn tederheid

Er is een veld van klaprozen, van brandende emoties,

Er is een zee zonder golfbreker,

vol melancholie

WIJ GEVEN TIJD AAN TIJD