This Was Pompeii - Dar Williams

I am thinking about the woman in a century of peace

On a bright mosaic she is washing on her knees

And she looks up at the black sky beyond the mountain tall

She says, «Oh good, the rain is finally going to fall today.»

This was Pompeii.

And everyone has memories of the night that melted stone

The neighbour’s nightgown, the screaming on the phone

And the tired man at the station says, «We can’t tell who’s alive

All we ever know is that the tourists survive.»

«Tra la, tra la,"they say, they say

«Let's Go Pompeii.»

And as for my own kingdom, not a table leg was charred

I simple lost my kindgom cos I held it much too hard

Once I had a sadness, the sadness turned to trust

The trust turned into ashes and to lawyers and dust

A century, a day

This was Pompeii.

Ik denk aan de vrouw in een eeuw van vrede

Op een helder mozaïek wast ze op haar knieën

En ze kijkt omhoog naar de zwarte lucht achter de hoge berg

Ze zegt: "O, goed, het gaat vandaag eindelijk regenen."

Dit was Pompei.

En iedereen heeft herinneringen aan de nacht dat steen smolt

Het nachthemd van de buren, het geschreeuw aan de telefoon

En de vermoeide man op het station zegt: "We kunnen niet zeggen wie er nog leeft"

Het enige dat we ooit weten, is dat de toeristen overleven.»

"Tra la, tra la," zeggen ze, ze zeggen

"Laten we Pompeii gaan."

En wat mijn eigen koninkrijk betreft, er was geen tafelpoot verkoold

Ik ben gewoon mijn kindgom kwijt omdat ik het veel te hard heb vastgehouden

Toen ik eenmaal verdrietig was, veranderde het verdriet in vertrouwen

Het vertrouwen veranderde in as en in advocaten en stof

Een eeuw, een dag

Dit was Pompei.