Lament For Her - Current 93

There’s the odour of incense

And I double in pain

And I flick through the past

As arrayed in my mind

On a bed in a room

That’s locked on some hill

I’m gripping her hand

As she cries to the wall

The years stumble away

And the pain dissipates

Suzanne is clad in blues

With a mark in her hand

The lines round her lips

Are now scars in my mind

Down at the quayside

Through the sun’s rising mists

Suzanne drags me down

All this world’s in your mind

Can salvation emerge

From the well of this dream?

Where the horses run formless

The sky cancels its stars

Then the fumes of the incense

Rise across the walls

And she watches me sideways

Like the world is on fire

Between the beat of her heart

And her gesture of fingers

The grip in her hands

As it beckons through me

She smiles through my pain

And my loss yet to come

I wait on the platform

For our lives to restart

And I wanted to tell her

How all my hearts felt

But my words barb inside me

And my lips cannot part

From the twisting of smokes

As we sit in her room

To the sorrow i feel

As I fall out of dreams

Inexplicable sadness

This gash that I feel

Devoid of her moon

And ripped of my sun

If I knew at that joining

If I knew at that parting

If I knew at that second

If I knew at that moment

The candlewax melts

And the water stops shining

That which is started

Is so easily falling

From cathedrals of sand

That the ocean laps away

And sometimes I wake empty

And she floats through my symbols

And I move as to hold her

And

Lament for my Suzanne

I wait for you still

Er is de geur van wierook

En ik heb dubbele pijn

En ik blader door het verleden

Zoals gerangschikt in mijn gedachten

Op een bed in een kamer

Dat is opgesloten op een heuvel

Ik grijp haar hand vast

Terwijl ze tegen de muur huilt

De jaren strompelen weg

En de pijn verdwijnt

Suzanne is gekleed in blues

Met een teken in haar hand

De lijnen rond haar lippen

Zijn er nu littekens in mijn gedachten

Beneden aan de kade

Door de opkomende nevels van de zon

Suzanne sleept me naar beneden

Al deze wereld zit in je hoofd

Kan verlossing ontstaan?

Uit de bron van deze droom?

Waar de paarden vormloos rennen

De lucht annuleert zijn sterren

Dan de dampen van de wierook

Stijg op over de muren

En ze kijkt naar me opzij

Alsof de wereld in brand staat

Tussen het ritme van haar hart

En haar gebaar van vingers

De greep in haar handen

Zoals het door mij heen lonkt

Ze lacht door mijn pijn heen

En mijn verlies moet nog komen

Ik wacht op het platform

Zodat ons leven opnieuw kan beginnen

En ik wilde het haar vertellen

Hoe heel mijn hart voelde

Maar mijn woorden weerhaken in mij

En mijn lippen kunnen niet van elkaar scheiden

Van het draaien van rook

Terwijl we in haar kamer zitten

Tot het verdriet dat ik voel

Terwijl ik uit dromen val

Onverklaarbaar verdriet

Deze snee die ik voel

Verstoken van haar maan

En van mijn zon gerukt

Als ik het wist bij die toetreding

Als ik het wist bij dat afscheid

Als ik het op dat moment wist

Als ik het op dat moment wist

Het kaarsvet smelt

En het water stopt met schijnen

Dat wat is begonnen

Valt zo gemakkelijk

Van kathedralen van zand

Dat de oceaan wegspoelt

En soms word ik leeg wakker

En ze zweeft door mijn symbolen

En ik beweeg als om haar vast te houden

En

Treur om mijn Suzanne

Ik wacht nog steeds op je