A Song For Douglas After He's Dead - Current 93

He crouches on the floor, there’s a mask on the wall.

And he leafs, through the pages of a book.

But wait as he may in the shadow of other leaves.

His heart, in embraces to times long since scorched.

The horizont folds over, with a purpose sun rise.

And the wind, carry smoke, from a earth that is burning.

The smoke clogs in his hair, and he’s covered with patterns.

And a decent, of life trees, on his camouflaged soul.

With a winter of memories, carved ponder bone white.

Beyond his sculls for, a scorpion lies.

In the crunch of the snow, as his darkness increases.

A twilight of ice, encircles his teeth.

This is a song for Douglas, after he’s dead.

This is a song for Douglas, his mercury dances.

There’s a swastika carved, in the palm of his hand.

There’s a crooked cross, that is caught in his eyes.

There waits a falling sun, in his mind.

There’s the honor, of violence, on his lips.

His father waits for him, at the towers of silence.

Where they worship the fires, so long ago cringed.

But the two will oh trees, with el has inverted.

The fork of life snapped.

They are father and son.

So mingling dust, as if life itself, had been mostly illusion.

But parchly real.

And parchly pain.

And over some wall, if you look through rebels.

Amongst ruins of churches, where life conquers death.

Thou empires can not last, where blood and concepts.

The folted and failed.

A cloud still sow his teeth.

As the world disappears.

This is a song for Douglas, after he’s dead.

This is a song for my Douglas, his mercury dances.

Hij hurkt op de grond, er hangt een masker aan de muur.

En hij bladert door de pagina's van een boek.

Maar wacht zoals hij kan in de schaduw van andere bladeren.

Zijn hart, in omhelzingen tot lang geleden verschroeid.

De horizon vouwt zich om, met een doelzonsopgang.

En de wind, draagt ​​rook, van een aarde die brandt.

De rook klompen in zijn haar en hij is bedekt met patronen.

En een behoorlijke levensboom op zijn gecamoufleerde ziel.

Met een winter van herinneringen, wit gebeeldhouwd ponderbot.

Voorbij zijn schedel ligt een schorpioen.

In het kraken van de sneeuw, terwijl zijn duisternis toeneemt.

Een schemering van ijs omringt zijn tanden.

Dit is een lied voor Douglas, nadat hij dood is.

Dit is een lied voor Douglas, zijn kwikdansen.

Er is een hakenkruis uitgehouwen, in de palm van zijn hand.

Er is een scheef kruis, dat is gevangen in zijn ogen.

Er wacht een vallende zon in zijn gedachten.

Daar ligt de eer van geweld op zijn lippen.

Zijn vader wacht op hem, bij de torens van stilte.

Waar ze de vuren aanbidden, zo lang geleden ineengedoken.

Maar de twee zullen oh bomen, met el is omgekeerd.

De vork van het leven brak.

Het zijn vader en zoon.

Dus vermengd stof, alsof het leven zelf grotendeels een illusie was geweest.

Maar echt echt.

En schilferende pijn.

En over een muur, als je door rebellen kijkt.

Tussen ruïnes van kerken, waar het leven de dood overwint.

Gij rijken kunnen niet duren, waar bloed en concepten.

De folted en is mislukt.

Een wolk zaait nog steeds zijn tanden.

Als de wereld verdwijnt.

Dit is een lied voor Douglas, nadat hij dood is.

Dit is een lied voor mijn Douglas, zijn kwikdansen.