Black Flowers, Please - Current 93

Oh when I saw you standing there

Wild flowers dying in Your hair

Child of harvest time coughing up must

Black flowers' dull perfume trailing in dust

Hoisting dark pennants at the spike of the hill

Your smile started bleeding and then the nil

Shearing and sharing Your Love and Your Rage

Whilst hawk’s head descending

Spewed out a new age

It isn’t very good

In the dark dark wood

In the middle of the night

When there isn’t any light

«There are four corners to the world» She said

«And every one is manned with Fire and Ice»

Through black glass darkly I can see Her truth

Arrayed and raised and raising walls of war

She points to squares of wax and writes backwards

I veil my face from Her and from Her light

The pointless games she plays out for want of power

To slake our bloodlust and for sake of pain

Her ugly shapes breeding in Her secret mound

The Call of Aethyrs and the Dog Star crawl

There’s one cracked bottle with no label on

She nods and gestures limply with Her broken smile

«Do you fear Death» she says to me and shows me seven scars

The seven seals of Her seven years of Rose Cross madness

«Well christus tell us that little children suffer-

It’s only right that we should learn to suffer too»

The first seven are red as blood

The second seven not so red

The third seven like whitish smoke

And all the world seemed to be in darkness

And all the world seemed to be in brightness

There are four corners to the world I lie

In forms of fire have lurked across its floor

And little banners displaying their little creeds

Have made our season on earth as red as poppy fields

«There are four corners to the world» She sighs

«There are four corners to the world» She cries

«There are four corners to the world» She lies

«There are four corners to the world» She dies

Oh toen ik je daar zag staan

Wilde bloemen sterven in je haar

Kind van de oogsttijd moet ophoesten

Het doffe parfum van zwarte bloemen blijft in het stof hangen

Donkere wimpels hijsen op de piek van de heuvel

Je glimlach begon te bloeden en toen de nul

Je liefde en je woede scheren en delen

Terwijl het hoofd van de havik afdaalt

Een nieuw tijdperk uitgespuugd

Het is niet erg goed

In het donkere donkere hout

Midden in de nacht

Als er geen licht is

«Er zijn vier hoeken van de wereld» Zei ze

«En iedereen is bemand met Vuur en IJs»

Door zwart glas kan ik donker haar waarheid zien

Gerangschikt en verhoogd en het verhogen van muren van oorlog

Ze wijst naar vierkantjes was en schrijft achteruit

Ik sluier mijn gezicht voor Haar en voor Haar licht

De zinloze spelletjes die ze speelt bij gebrek aan macht

Om onze bloeddorst te stillen en omwille van de pijn

Haar lelijke vormen broeden in Haar geheime heuvel

De roep van Aethyrs en de Dog Star-crawl

Er is één gebarsten fles zonder etiket

Ze knikt en gebaart slap met Haar gebroken glimlach

"Vrees je de dood" zegt ze tegen me en laat me zeven littekens zien

De zeven zegels van Haar zeven jaar van rozenkruiswaanzin

«Nou, christus, vertel ons dat kleine kinderen lijden-

Het is niet meer dan terecht dat we ook moeten leren lijden»

De eerste zeven zijn bloedrood

De tweede zeven niet zo rood

De derde zeven houden van witachtige rook

En de hele wereld leek in duisternis te verkeren

En de hele wereld leek in helderheid te zijn

Er zijn vier hoeken in de wereld die ik lieg

In vormen van vuur loerden over de vloer

En kleine spandoeken met hun kleine geloofsbelijdenissen

Hebben ons seizoen op aarde zo rood gemaakt als papavervelden

«Er zijn vier hoeken naar de wereld» Ze zucht

«Er zijn vier hoeken van de wereld» huilt ze

«Er zijn vier hoeken van de wereld» Ze liegt

«Er zijn vier hoeken van de wereld» Ze sterft