Diarmuid And Grainne - Cruachan

The years they passed like a flowing stream

In a highland vale shrouded in green

The Fianna marched with Fionn at their helm

Though older and wiser this lord of the realm

He was loyal to his king, Cormac Mac Art

And to his daughter would give his heart

Her name was Grainne, noble and fair

But to marry Fionn she would not dare

A feast was prepared in Tara’s great halls

Marriage banners adorned on the walls

Grainne sat pale as the feast began

Then she spied Diarmuid and to him she ran

«My heart is filled with longing for you»

She whispered to Diarmuid, he knew not what to do

«Grainne, so fair, with eyes like the sun

Please, do not tempt me;

do not anger Fionn.»

She did not listen and she did not care;

She enchanted Diarmuid with her fiery stare

He was under a geis to do what she pleased

(though) he did not resist or ask for release

During the night when the Fianna did sleep

Through Tara’s great halls, the lovers did creep

They fled through the night, to where they knew not

Away from Fionn.

They dared not stop

The cry of hounds they heard in the night

They ran until they were far from sight

Days became weeks and still they fled;

If caught by Fionn, they would both be dead

One night as they lay in a forest so dark

They pledged their love, gave each other their heart

They made love that night on a bed of grass

Two lovers united, never to part

For a year and a half, the chase went on

Wherever Fionn looked, the lovers were gone

They were aided by Aengus, many a time

He was father of Diarmuid, a warrior fine

Aengus grew tired of this bitter pursuit;

He met Fionn and the king to try end the dispute

Neither were pleased, but they did agree

They could live in peace;

they were now free

Fionn relented and gave them some land

They lived in peace and all was grand

Years passed by and the lovers grew old;

They had four sons who grew mighty and bold

Diarmuid longed to go hunting with Fionn

Like in the old days, when they were young

One fateful night, he opened the door;

There stood Fionn;

they were friends once more

There was feasting that night and stories told

The two merry men remembered the battles of old

They planned to go hunting at first light

Though Diarmuid heard cries throughout the night

The Boar was a beast he would not hunt

From the wildest swine to the smallest runt

To kill it would bring his own demise

This curse he had carried all his life

When morning came, Diarmuid set out

He remembered those cries and was filled with doubt

He came upon Fionn at the top of a hill

There was blood on his hands;

he looked ready to kill

«A boar is loose, it has killed my hound.»

Fionn pointed to the beast that lay on the ground

There then came a crash and the boar attacked

It struck Diarmuid hard and broke his back

As he fell down, he stabbed the boar

He killed the beast;

it was no more

«Fionn, help me, I’m dying and you have the gift

Of healing, get water, I’m starting to drift.»

Fionn ran to the stream and cupped his hand

But the water fell through and soaked into the sand

He tried again, this time with success

But when he returned Diarmuid was dead

Grainne fell ill when she heard he was dead

She cursed Fionn and Fianna, oh, how her heart bled

«Diarmuid, sweet Diarmuid, I will always love thee;

I will never forget the way you loved me.»

She lived on her own for some time on her land

Until Fionn did come to ask for her hand

This time she agreed;

Fionn had mended his ways

They went to Kildare to see out their days

De jaren gingen voorbij als een stromende stroom

In een hooglanddal gehuld in groen

De Fianna marcheerden met Fionn aan hun roer

Hoewel ouder en wijzer deze heer van het rijk

Hij was loyaal aan zijn koning, Cormac Mac Art

En aan zijn dochter zou zijn hart geven

Haar naam was Grainne, nobel en eerlijk

Maar om met Fionn te trouwen zou ze niet durven

Er werd een feestmaal voorbereid in de grote zalen van Tara

Huwelijksbanners op de muren

Grainne zat bleek toen het feest begon

Toen zag ze Diarmuid en naar hem rende ze

«Mijn hart is gevuld met verlangen naar jou»

Ze fluisterde tegen Diarmuid, hij wist niet wat hij moest doen

«Grainne, zo eerlijk, met ogen als de zon

Alsjeblieft, verleid me niet;

maak Fionn niet boos.»

Ze luisterde niet en het kon haar niet schelen;

Ze betoverde Diarmuid met haar vurige blik

Hij was onder een geis om te doen wat ze wilde

(hoewel) hij verzette zich niet en vroeg niet om vrijlating

Tijdens de nacht toen de Fianna sliep

Door Tara's grote zalen kropen de geliefden

Ze vluchtten door de nacht, naar waar ze niet wisten

Weg van Fionn.

Ze durfden niet te stoppen

De kreet van honden die ze 's nachts hoorden

Ze renden tot ze ver uit het zicht waren

Dagen werden weken en toch vluchtten ze;

Als ze door Fionn worden gepakt, zijn ze allebei dood

Op een nacht terwijl ze in een zo donker bos lagen

Ze beloofden hun liefde, gaven elkaar hun hart

Ze bedreven de liefde die nacht op een bed van gras

Twee geliefden verenigd, om nooit uit elkaar te gaan

Anderhalf jaar lang ging de achtervolging door

Waar Fionn ook keek, de geliefden waren weg

Ze werden vaak geholpen door Aengus

Hij was de vader van Diarmuid, een krijgsboete

Aengus werd moe van deze bittere achtervolging;

Hij ontmoette Fionn en de koning om te proberen het geschil te beëindigen

Geen van beiden was tevreden, maar ze waren het er wel mee eens

Ze konden in vrede leven;

ze waren nu vrij

Fionn gaf toe en gaf ze wat land

Ze leefden in vrede en alles was groots

Jaren gingen voorbij en de geliefden werden oud;

Ze hadden vier zonen die machtig en stoutmoedig werden

Diarmuid verlangde ernaar te gaan jagen met Fionn

Zoals vroeger, toen ze jong waren

Op een noodlottige nacht opende hij de deur;

Daar stond Fionn;

ze waren weer vrienden

Er werd die avond gefeest en er werden verhalen verteld

De twee vrolijke mannen herinnerden zich de veldslagen van weleer

Ze waren van plan om te gaan jagen bij het eerste licht

Hoewel Diarmuid de hele nacht gehuil hoorde

Het zwijn was een beest waar hij niet op zou jagen

Van de wildste zwijnen tot de kleinste runt

Het doden zou zijn eigen ondergang betekenen

Deze vloek droeg hij zijn hele leven met zich mee

Toen het ochtend werd, ging Diarmuid op weg

Hij herinnerde zich die kreten en was vervuld van twijfel

Hij kwam Fionn tegen op de top van een heuvel

Er zat bloed aan zijn handen;

hij leek klaar om te doden

"Een zwijn is los, hij heeft mijn hond gedood."

Fionn wees naar het beest dat op de grond lag

Toen kwam er een crash en het zwijn viel aan

Het trof Diarmuid hard en brak zijn rug

Toen hij viel, stak hij het zwijn neer

Hij doodde het beest;

het was niet meer

"Fionn, help me, ik ga dood en jij hebt de gave"

Van genezing, krijg water, ik begin af te drijven.»

Fionn rende naar de stroom en pakte zijn hand vast

Maar het water viel er doorheen en dreef in het zand

Hij probeerde het opnieuw, deze keer met succes

Maar toen hij terugkwam was Diarmuid dood

Grainne werd ziek toen ze hoorde dat hij dood was

Ze vervloekte Fionn en Fianna, oh, wat bloedde haar hart

«Diarmuid, lieve Diarmuid, ik zal altijd van je houden;

Ik zal nooit vergeten hoe je van me hield.»

Ze woonde enige tijd alleen op haar land

Tot Fionn haar hand kwam vragen

Deze keer stemde ze toe;

Fionn had zijn wegen hersteld

Ze gingen naar Kildare om hun dagen te vieren