The Children Of Lir - Cruachan

In a time of myth and magic

Lived a man of timeless power

Lir was his name

But his temper had turned sour

He would not be king of the land

Bov Dearg was chosen instead

Lir would pay no tribute to him

And secretly wished he was dead

Alas with time Lir’s wife did lie

And he was full of great sadness

Dearg heard this and sent word to Lir

To meet with him in his palace

When they met they both embraced

Their friendship was made then

Dearg summoned his daughter eve

And told Lir he must marry again

Lir’s love for Eve was as strong as with his first wife

A seed was planted, Fionnula and Aedh were born

But her next child birth would take away her life

Fiachra and Conn, from their mothers stomach were torn

Lir’s sadness knew no bounds —

He cried out to the night

Dearg was there to comfort him

And help him see the light

He had 4 beautiful children

And with time another bride

Eve’s sister Aoife would stay loyal to his side

But Aiofe had a jealous side — a canker in her mind

She moved against the children, love for them she could not find

She took them in her chariot to a lake not far away

And changed them into swans like night time into day

300 years on Derravaragh, so commenced the spell

The children would swim to the shore, their story to tell

300 years on the sea of Moyle, a cruel and bitter place

The children missed their father here, the smile upon his face

In the sea of Moyle the waves did crash

And beat the land with might

The rain fell fierce and the wind blew hard

The swans all feared for their lives

Fionnula was strong and wisest of all

And guarded her brothers from strife

Under her wings they hid from night

And waited for the morning light

Finally the day did come

To leave this terrible sea

300 more years to live as swans

Then they at last would be free

To Inish Gluaire the swans did fly

As fast as they could go

New lands and kingdoms everywhere —

Fionnula did see down below

There they waited, till at last the day did dawn

The spell was ending

They felt themselves transform

They were now ancient

Their youth was gone forever

And as they died

They held hands and went together

In een tijd van mythe en magie

Leefde een man van tijdloze kracht

Lir was zijn naam

Maar zijn humeur was zuur geworden

Hij zou geen koning van het land zijn

In plaats daarvan werd Bov Dearg gekozen

Lir zou hem geen eer bewijzen

En stiekem wenste dat hij dood was

Helaas heeft Lir's vrouw met de tijd gelogen

En hij was vol van grote droefheid

Dearg hoorde dit en stuurde een bericht naar Lir

Om hem te ontmoeten in zijn paleis

Toen ze elkaar ontmoetten, omhelsden ze elkaar

Hun vriendschap is toen gemaakt

Dearg riep zijn dochter Eve

En vertelde Lir dat hij opnieuw moest trouwen

Lir's liefde voor Eva was net zo sterk als bij zijn eerste vrouw

Een zaadje werd geplant, Fionnula en Aedh werden geboren

Maar haar volgende geboorte van een kind zou haar het leven kosten

Fiachra en Conn, van hun moeders maag waren gescheurd

Lir's verdriet kende geen grenzen -

Hij schreeuwde het uit tot in de nacht

Dearg was er om hem te troosten

En help hem het licht te zien

Hij had 4 prachtige kinderen

En met de tijd een andere bruid

Eve's zus Aoife zou trouw aan zijn zijde blijven

Maar Aiofe had een jaloerse kant - een kanker in haar gedachten

Ze bewoog zich tegen de kinderen, liefde voor hen kon ze niet vinden

Ze nam ze mee in haar strijdwagen naar een meer niet ver weg

En veranderde ze in zwanen zoals de nacht in de dag

300 jaar op Derravaragh, dus begon de betovering

De kinderen zouden naar de kust zwemmen om hun verhaal te vertellen

300 jaar aan de zee van Moyle, een wrede en bittere plaats

De kinderen misten hun vader hier, de glimlach op zijn gezicht

In de zee van Moyle stortten de golven neer

En versla het land met macht

De regen viel hevig en het waaide hard

De zwanen vreesden allemaal voor hun leven

Fionnula was sterk en de wijste van allemaal

En behoedde haar broers voor strijd

Onder haar vleugels verstopten ze zich voor de nacht

En wachtte op het ochtendlicht

Eindelijk kwam de dag

Om deze verschrikkelijke zee te verlaten

Nog 300 jaar te leven als zwanen

Dan zouden ze eindelijk vrij zijn

Om Gluaire te Inish vlogen de zwanen

Zo snel als ze konden gaan

Overal nieuwe landen en koninkrijken —

Fionnula zag wel beneden

Daar wachtten ze, tot eindelijk de dag aanbrak

De betovering eindigde

Ze voelden zich transformeren

Ze waren nu oud

Hun jeugd was voor altijd verdwenen

En toen ze stierven

Ze hielden elkaars hand vast en gingen samen