Ossian's Return - Cruachan

The sky was grey and leaden

Wolves howling on the wind

Above the land of Tír Na n-Óg

The ancient calm still reigned

«I long to stand on my home shore»

Said Ossian in a glare

«But Ossian love, the is your home»

Said Niamh of the golden hair

She seen the look upon his face

She knew the pain he felt

He longed to be home among his race

With his ring-sword strapped to his belt

«Return my love to the land of man

But be warned time rests heavily there

Come back to me if ever you can

Back to the land of the fair.»

«Do not dismount from the steed you ride

From this world it belongs

If you dismount you shall fall by its side

To be remembered only in faerie songs»

He galloped across the faerie seas

Back to the land of man

Watched by the Gods and the Daoine Sídhe

His life to end as it began

«I have returned», he said aloud

But no one was there to hear

His noble home once bold and proud

Had crumbled through the many years

A power had come into the land

To threaten the olden ways

The people ignore the ancient Gods

They bid farewell to a golden age

Ossian stopped his gallant steed

He could see some people ahead

«Help us please, our brother are trapped-

Beneath this dolmen», they said

He leaned down from his mount

And gripped the dolmen firm

From the earth the rocks was freed

The people beneath unharmed

But from the strain his saddle broke

To the earth he was cast

A cry of pain burst from his throat

The years now caught him at last

In Tír Na n-Óg Niamh shed a tear

When she saw the rider-less horse

Ossian was gone, her greatest fear

Her heart was full of deep remorse

De lucht was grijs en loden

Wolven huilend op de wind

Boven het land van Tír Na n-Óg

De oude rust heerste nog

«Ik verlang ernaar om op mijn thuiskust te staan»

Zei Ossian in een schittering

«Maar Ossiaanse liefde, het is jouw thuis»

Zei Niamh van het gouden haar

Ze zag de blik op zijn gezicht

Ze kende de pijn die hij voelde

Hij verlangde ernaar om thuis te zijn tussen zijn ras

Met zijn ringzwaard vastgebonden aan zijn riem

«Breng mijn liefde terug naar het land van de mens

Maar wees gewaarschuwd dat de tijd daar zwaar rust

Kom bij me terug als je ooit kunt

Terug naar het land van de kermis.»

«Stap niet af van het paard waarop u rijdt

Van deze wereld behoort het

Als je afstapt, zul je aan zijn zijde vallen

Alleen te onthouden in elfenliedjes»

Hij galoppeerde over de elfenzeeën

Terug naar het land van de mens

Bekeken door de goden en de Daoine Sídhe

Zijn leven eindigt zoals het begon

«Ik ben terug», zei hij hardop

Maar er was niemand om te horen

Zijn nobele huis eens brutaal en trots

Was afgebrokkeld door de vele jaren

Er was een kracht in het land gekomen

Om de oude manieren te bedreigen

De mensen negeren de oude goden

Ze nemen afscheid van een gouden eeuw

Ossian stopte zijn dappere ros

Hij kon wat mensen voor zich zien

«Help ons alstublieft, onze broer zit vast-

Onder deze dolmen», zeiden ze

Hij leunde voorover van zijn rijdier

En greep de dolmen stevig vast

Van de aarde werden de rotsen bevrijd

De mensen eronder ongedeerd

Maar van de spanning brak zijn zadel

Naar de aarde werd hij geworpen

Een kreet van pijn barstte uit zijn keel

De jaren vingen hem nu eindelijk

In Tír Na n-Óg liet Niamh een traan

Toen ze het ruiterloze paard zag

Ossian was weg, haar grootste angst

Haar hart was vol van diepe wroeging