Dilúvio - Confronto

Espera a queda, tempo cinza, nuvem negra!

Anuncia a água, tormenta

As de março, verão, do poema

Da canção, da sangrenta ilusão

Que desce com a terra, dos povos da serra

Devastam os sonhos, que escorrem por elas

Dilúvio!

O pranto da serra

Moradia, um lugar, nas ladeiras, nas montanhas

Um espaço para viver, de histórias, lembranças

A mais linda e cristalina, pelo trovão se anuncia, que irriga o solo e traz

agonia

Madeira e tijolos em meio a neblina, ecoam aos gritos na noite

Vão sonhos, vão casas, vão corpos, vão praças, vão vidas, vão almas

Sangue escorre, esperança desaba

A mais fria tempestade, a desgraça das águas

Moravam ali, esquecidos assim, futuro em escombros, passado em ruína

Pouco tinha, nada resta, em meio ao barro, sangue e pedras

Tempo cinza, nuvem negra, derrame das águas, o pranto da serra

Dilúvio!

O pranto da serra

Wacht op de herfst, grijs weer, zwarte wolk!

Kondigt het water aan, storm

Vanaf maart, zomer, van het gedicht

Van het lied, van de bloederige illusie

Dat neerdaalt met de aarde, van de volkeren van de serra

Vernietig de dromen die erdoorheen stromen

Overstroming!

Het huilen van de bergen

Huis, een plek, op de hellingen, in de bergen

Een ruimte om te leven, van verhalen, herinneringen

De mooiste en meest kristallijne, door de donder wordt aangekondigd, die de grond irrigeert en brengt

nood

Hout en stenen in de mist, echo geschreeuw in de nacht

Ga dromen, ga naar huizen, ga naar lichamen, ga naar pleinen, ga naar levens, ga naar zielen

Bloed stroomt, hoop stort in

De koudste storm, de schande van het water

Ze woonden daar, zo vergeten, toekomst in puin, verleden in puin

Er was weinig, er blijft niets over, te midden van de klei, het bloed en de stenen

Grijs weer, zwarte wolk, gemorst water, het huilen van de berg

Overstroming!

Het huilen van de bergen