Farewell to Pripyat - Christy Moore

It was a Friday in April 1986,

The day that the nightmare began,

When the dust it rained down on our buildings and streets,

And entered our bedrooms at noon,

Touched the grass and the streets, bicycles, cars,

Beds books and picture frames too,

We stood around, helpless, confused,

Nobody knew what to do.

At two o’clock on Sunday the buses arrived,

A fleet of a thousand or more,

We were ordered to be on our way,

Not knowing what lay in store,

Some of our citizens fled in dismay,

And looked for a good place to hide,

Four o’clock came and the last bus pulled out,

T’was the day our lovely town died.

And the shirts sheets and handkerchiefs crack in the wind,

On the window ledge the withering plants,

And the Ladas and Volga’s are parked by the door,

And the bike’s in its usual stance.

Our evergreen trees lie withered and drooped,

They’ve poisoned our fertile land,

The streets speak a deafening silence,

Nothing stirs but the sand.

A visit back home is so eerie today,

A modern Pompeii on view,

To see all the old shops and the Forest Hotel,

And the Promyet Cinema too.

The mementos we gathered were all left behind,

Our Photos, letters and cards,

The toys of our children untouchable now,

Toy soldiers left standing on guard.

So fare thee well Pripyat, my home and my soul,

Your sorrow can know no relief,

A terrifying glimpse of the future you show,

Your children all scattered like geese,

The clothes line still sways but the owners long gone,

As the nomadic era returns,

The question in black and white blurred into grey,

The answer is too easy to learn.

Het was een vrijdag in april 1986,

De dag dat de nachtmerrie begon,

Toen het stof regende op onze gebouwen en straten,

En om 12.00 uur onze slaapkamers binnenkwamen,

Raakte het gras en de straten, fietsen, auto's,

Beddenboeken en fotolijsten ook,

We stonden erbij, hulpeloos, verward,

Niemand wist wat hij moest doen.

Zondag om twee uur kwamen de bussen aan,

Een vloot van duizend of meer,

We kregen de opdracht om op weg te gaan,

Niet wetende wat er te wachten stond,

Sommige van onze burgers vluchtten in ontzetting,

En zocht een goede plek om te verbergen,

Vier uur kwam en de laatste bus stopte,

Het was de dag dat onze mooie stad stierf.

En de overhemden lakens en zakdoeken kraken in de wind,

Op de vensterbank de verwelkende planten,

En de Lada's en Volga's staan ​​voor de deur geparkeerd,

En de fiets staat in zijn gebruikelijke stand.

Onze altijd groene bomen liggen verdord en hangend,

Ze hebben ons vruchtbare land vergiftigd,

De straten spreken een oorverdovende stilte,

Niets beweegt behalve het zand.

Een bezoek aan huis is zo griezelig vandaag,

Een modern Pompeii te zien,

Om alle oude winkels en het Forest Hotel te zien,

En de Promyet Cinema ook.

De aandenkens die we verzamelden, bleven allemaal achter,

Onze foto's, brieven en kaarten,

Het speelgoed van onze kinderen is nu onaantastbaar,

Speelgoedsoldaatjes bleven op wacht staan.

Het ga je goed Pripyat, mijn huis en mijn ziel,

Je verdriet kan geen verlichting kennen,

Een angstaanjagende blik op de toekomst die je laat zien,

Uw kinderen zijn allemaal verspreid als ganzen,

De waslijn zwaait nog steeds, maar de eigenaren zijn allang weg,

Nu het nomadische tijdperk terugkeert,

De vraag in zwart-wit vervaagde in grijs,

Het antwoord is te gemakkelijk om te leren.