Je suis décadente (La concierge gamberge) - Brigitte Fontaine

Je suis concierge rue de Buci

Dans mon immeuble y’a qu’des penseurs

Cest moi qu’je suis leur égérie

Je fume la pipe et j’mange des fleurs

J’suis décadente

L’matin quand j’fais mes escaliers avec mes pauvres jambes à varices

J’pense à Sysiphe et son rocher qui r’tombait dans un précipice

J’suis décadente

Quand Ernest i’veut m’faire ma fête J’lui dit: «à quoi bon?»

trés amère

I’m’répond: «pourquoi pas?»

c’est bête!

J’ai épousé un gars primaire

J’suis décadente

Quelquefois quand j’me sens trop lasse

Sur ma porte je colle un papier

J’mets: «la concierge est dans l’angoisse, qu’il se débrouille pour le courrier»

J’suis décadente

Mais le suicide quotidien Ce n’est vraiment pas une vie

Le désespoir ce n’est pas sain On s’en lasse et ça enlaidit…

D'être décadente…

Ik ben een conciërge in de rue de Buci

In mijn gebouw zijn alleen denkers

Ik ben het dat ik hun muze ben

Ik rook een pijp en ik eet bloemen

ik ben decadent

's Morgens als ik trap met mijn arme benen met spataderen

Ik denk aan Sysiphe en zijn rots die in een afgrond viel

ik ben decadent

Als Ernest met mij wil feesten, zeg ik tegen hem: "Wat heeft het voor zin?"

erg bitter

Ik antwoord: "waarom niet?"

het is stom!

Ik ben getrouwd met een primaire man

ik ben decadent

Soms als ik me te moe voel

Op mijn deur plak ik een papier

Ik zei: "de conciërge is in angst, dat hij de post regelt"

ik ben decadent

Maar dagelijkse zelfmoord is echt geen leven

Wanhoop is niet gezond We worden er moe van en het maakt het lelijk...

Om decadent te zijn...