La Caravane - Brigitte Fontaine, Grace Jones

L’air se cabre dans la nuit d’hiver

Tout est silence, terre et ciel

Le désert luit loin de la mer

Tout en bas du Mont Saint Michel

Au sommet j’avale un vent muet

Grisant comme un vin de Toscane

Mon regard plonge dans la baie

Je vois passer la caravane

Ils sont vingt ou trente

Les chameaux, les gens

Sous la lune errante

Là, se balançant

Le rythme royal

Me charme et m’appelle

Volant je dévale

Les longues ruelles

Sur le sable doux comme un miroir

Je cours vers eux tout en criant

Ils passent ils passent sans me voir

Détachés sur le ciel d’argent

Seul un homme au regard embrasé

Fier comme un prince d’Erevan

Me tend une rose embaumée

Et il rejoint la caravane

Je reste en arrêt

Dans ma peau d’hermine

Et puis je m’en vais

Vers ma limousine

Je pose la rose

Sur le siège avant

Je marque une pose

Je rentre à Dinan

Aie confiance en Dieu

Mais n’oublie pas d’attacher ton chameau

De lucht stijgt in de winternacht

Alles is stilte, aarde en lucht

De woestijn schijnt ver van de zee

Aan de voet van de Mont Saint Michel

Op de top slik ik een stille wind in

Opwindend als een Toscaanse wijn

Mijn blik duikt in de baai

Ik zie de caravanpas

Ze zijn twintig of dertig

kamelen, mensen

Onder de dwalende maan

Daar, zwaaiend

Het koninklijke ritme

Charmeert me en roept me

Vliegend ik ben aan het razen

De lange straten

Op het zachte zand als een spiegel

Ik ren naar ze toe terwijl ik schreeuw

Ze passeren ze passeren zonder mij te zien

Los op de zilveren hemel

Alleen een man met een vurige blik

Trots als een prins van Yerevan

Geeft me een geurige roos

En hij voegt zich bij de karavaan

ik sta stil

In mijn hermelijnen huid

En dan ga ik

Naar mijn limousine

ik leg de roos

Op de voorbank

Ik neem een ​​pose aan

Ik keer terug naar Dinan

Vertrouw in God

Maar vergeet niet je kameel vast te binden