7 Boulevard du 92I - Bramsito

Laissons-nous pleurer tous nos pleurs

Je partirai avec honneur

Si je meurs dans une Bugatti

Est-ce que ma mort sera meilleure

La faucheuse veut me vider le cœur

Me mettre six pieds sous terre

Elle me suit à l’odeur

Mais je n’ai rien laissé aux notaires

Ma fierté me rend impoli

Les doutes deviennent folie

J’ai connu des gens morts pour du fric

Qui voulaient rien savoir du SMIC

Si tout est noir, tout est fini

Poésie noire à l’infini

J’suis posé dans le bâtiment 7

Boulevard du 92i

On chantera

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Piégé dans les cordes

J’sais plus si j’ai tort

Perdu dans le cœur du diable

Ses vices sont des corps

Alors on aime ceux qu’on ignore

On fait même sans remord

Plus de plaisir, c’est le bazar

Faut que j’résiste pour mon âme

J’ai plus les mots

Oooooooh

Oooooooh

Si tout est noir, tout est fini

Poésie noire à l’infini

J’suis posé dans le bâtiment 7

Boulevard du 92i

On chantera

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Si jamais tu crois qu’on plaisante

Dans le futur, on est présent

Le seul dans différentes saisons

Et pour différentes raisons

Je ne me vois pas dans l’oubli

Je ne veux plus qu’on me présente

Je ne suis pas une légende

J’attire curiosité des gens

Au septième ciel, j’ai vue sur le boulevard

Rien de superficiel, de là je peux tout voir

Et j’entends plus y’a des bruits de couloir

On chantera

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

On chantera

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

Oooooooh

laten we al onze tranen huilen

Ik zal met eer vertrekken

Als ik sterf in een Bugatti

Zal mijn dood beter zijn?

De Magere Hein wil mijn hart leegmaken

Zet me zes voet onder

Ze volgt me op geur

Maar ik liet niets over aan de notarissen

Mijn trots maakt me onbeleefd

Twijfels worden waanzin

Ik heb mensen gekend die stierven voor geld

Wie wilde er niets weten over de SMIC

Als het allemaal zwart is, is het allemaal voorbij

Zwarte poëzie tot in het oneindige

Ik ben in gebouw 7

92i Boulevard

we zullen zingen

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Gevangen in de touwen

Ik weet niet meer of ik het mis heb

Verloren in het hart van de duivel

Zijn ondeugden zijn lichamen

Dus we houden van degenen die we negeren

We doen het zelfs zonder spijt

Niet meer leuk, het is een puinhoop

Ik moet weerstand bieden voor mijn ziel

Ik heb de woorden niet meer

Ooooooh

Ooooooh

Als het allemaal zwart is, is het allemaal voorbij

Zwarte poëzie tot in het oneindige

Ik ben in gebouw 7

92i Boulevard

we zullen zingen

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Als je ooit denkt dat we een grapje maken

In de toekomst zijn wij aanwezig

De enige in verschillende seizoenen

En om verschillende redenen

Ik zie mezelf niet in de vergetelheid

Ik wil niet geïntroduceerd worden

Ik ben geen legende

Ik trek de nieuwsgierigheid van mensen aan

In de zevende hemel heb ik uitzicht op de boulevard

Niets oppervlakkigs, vanaf hier kan ik alles zien

En ik kan geen ganggeluiden meer horen

we zullen zingen

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

we zullen zingen

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh

Ooooooh