Escuela del Vértigo - Borderline, Gran Rah, Dunsmore

Prendí la luz para no verme y no pude evitar hablarme

El silencio es un espejo insoportable

Me prometí ser mejor, el más grande

¿y cómo?, si cada día es más difícil levantarse

Me escondí de la vida detrás de una rutina voraz

Sólo para no defraudarles

Yo soy la herida que se hicieron mis padres

Querían lo mejor para mí, no puedo culparles

Me tatué en el pecho un

Me dije hombre triste, amigo: esto también va a pasar

Y suele que cada síntoma de una enfermedad

En un desesperado intento por sanar y sé que duele

La droga fue mi disfraz para estar con los demás

Cuándo mi ávido ánimo ya no puede

Rodeado de gente que no entiende

El deseo de arder, pero qué prefieren

Fui alimentado con hambre y humillación

El héroe come la carne en descomposición

¿así que no iba a ser grande?

dije a la depresión

Por qué no sigues tu maldito consejo y te suicidas tú, mejor

No hay camino directo a la cima y es que sin peligro

No tiene sentido la vida.

Mira, si la dualidad te atormenta

Piensa que el árbol más fuerte crece en agua de tormenta

Cuánto habrá que sufrir para ser uno mismo

Un Borderline saludando al abismo

Lo que no te mata volverá a intentarlo

Pero a la muy puta la estaremos esperando

No sirve de nada seguir callado

Porque lo que reprimas va a salir por algún lado

Estamos mal hechos, pero no estamos terminados

Tú te sientes solo sólo porque estas donde nadie ha llegado

¡Oh!

Siempre quise ser mejor

Pero sin dejar de ser yo

Un laberinto es el camino

He sido criado en el vértigo

Siempre quise ser mejor

Ahora tu me puedes ver

Saltar pero no caer

Entiendo a los que no creen en mí

Debe ser que mis rimas son increíbles

¿Quién necesita alas pa' vivir?

Las alas te las cortan desde el día que naciste

No había otro lugar a donde huir

Sólo con la música me hice invisible

Al borde de la línea decidí

Cruzar al otro lado para así sentirme libre

Libre!

libre de las promesas que he hecho

Te he ofrecido el cielo y ni siquiera tengo un techo

Tú estudia medicina o derecho

Tú hazle caso a la vida, yo le hago caso a mi pecho

Esa es la cuestión, el vértigo fue mi educación

Hago equilibrio con el micro y cruzo el gran cañón

Sobre una cuerda floja, hora tras hora en las hojas

Es mejor que asuman y escojan su decisión

Tuve que traicionarme por no traicionarte

Tuve que defraudarme por no defraudarte;

En el mar de la duda tuve que ahogarte

Me lanzaste al infierno, pero no puedo quemarme

No tengo miedo a subir, soy como las águilas;

No tengo miedo a caer, soy como una lágrima

Y si la realidad te atormenta

Recuerda que en el verso más fuerte nace de una herida abierta

Me dieron una vida, pero sin manual

Aprendí a respirar, pero ha sido casual

Y he aprendido a multiplicar

Y es que por uno el resultado siempre será igual

Si quieres que jure amor eterno mejor que me olvides

Yo no doy la palabra, yo sólo hago que rime

Me lanzaré desde un barranco para ver qué sigue

Si no hay libertad, al menos la caída será libre

¡Oh!

Siempre quise ser mejor

Pero sin dejar de ser yo

Un laberinto es el camino

He sido criado en el vértigo

Siempre quise ser mejor

Ahora tu me puedes ver

Saltar pero no caer

Ik deed het licht aan om mezelf niet te zien en ik kon het niet helpen, maar praat tegen mezelf

Stilte is een ondraaglijke spiegel

Ik heb mezelf beloofd de beste, de beste te zijn

En hoe?, als het elke dag moeilijker is om op te staan

Ik verstopte me voor het leven achter een hongerige routine

Om ze niet teleur te stellen

Ik ben de wond die mijn ouders hebben gemaakt

Ze wilden het beste voor mij, ik kan het ze niet kwalijk nemen

Ik heb een tatoeage op mijn borst

Ik zei tegen mezelf verdrietige man, vriend: ook dit gaat voorbij

En meestal elk symptoom van een ziekte

In een wanhopige poging om te genezen en ik weet dat het pijn doet

De drug was mijn vermomming om bij anderen te zijn

Wanneer mijn gretige geest niet langer kan

Omringd door mensen die het niet begrijpen

Het verlangen om te branden, maar wat heb je liever

Ik werd gevoed met honger en vernedering

De held eet het rottende vlees

dus het zou niet groot zijn?

Ik zei tegen depressie

Waarom volg je je verdomde advies niet op en pleeg je zelfmoord, beter?

Er is geen directe weg naar de top en het is veilig

Het leven heeft geen zin.

Kijk, als dualiteit je kwelt

Denk dat de sterkste boom groeit in regenwater

Hoeveel zal iemand moeten lijden om zichzelf te zijn?

Een borderline die naar de afgrond zwaait

Wat je niet doodt, zal het opnieuw proberen

Maar we zullen wachten op de echte hoer

Het heeft geen zin om te zwijgen

Want wat je onderdrukt, komt ergens uit

We zijn slecht gemaakt, maar we zijn nog niet klaar

Je voelt je alleen omdat je bent waar niemand is geweest

Oh!

Ik wilde altijd beter worden

Maar zonder op te houden mij te zijn

Een labyrint is de weg

Ik ben opgegroeid met duizeligheid

Ik wilde altijd beter worden

nu kan je me zien

Spring maar val niet

Ik begrijp degenen die niet in mij geloven

Het moet zijn dat mijn rijmpjes geweldig zijn

Wie heeft vleugels nodig om te leven?

De vleugels worden afgesneden vanaf de dag dat je geboren bent

er was geen andere plek om te rennen

Alleen met de muziek werd ik onzichtbaar

Aan de rand van de lijn besloot ik

Steek over naar de andere kant zodat ik me vrij kan voelen

Vrij!

Vrij van de beloften die ik heb gedaan

Ik heb je de hemel aangeboden en ik heb niet eens een dak

Je studeert geneeskunde of rechten

Jij let op het leven, ik let op mijn borst

Dat is het ding, duizeligheid was mijn opleiding

Ik balanceer met de microfoon en steek de Grand Canyon over

Op een slappe koord, uur na uur in de lakens

Het is beter dat ze hun beslissing aannemen en kiezen

Ik moest mezelf verraden omdat ik jou niet had verraden

Ik moest mezelf teleurstellen omdat ik je niet teleurstelde;

In de zee van twijfel moest ik je verdrinken

Je gooide me naar de hel, maar ik kan niet branden

Ik ben niet bang om naar boven te gaan, ik ben als de adelaars;

Ik ben niet bang om te vallen, ik ben als een traan

En als de realiteit je kwelt

Onthoud dat in het sterkste vers wordt geboren uit een open wond

Ze gaven me een leven, maar zonder handleiding

Ik leerde ademen, maar het was per ongeluk

En ik heb geleerd om te vermenigvuldigen

En het is dat voor de een het resultaat altijd hetzelfde zal zijn

Als je wilt dat ik eeuwige liefde zweer, kun je me maar beter vergeten

Ik geef het woord niet, ik laat het rijmen

Ik spring van een ravijn om te zien wat de toekomst biedt

Als er geen vrijheid is, zal de val tenminste vrij zijn

Oh!

Ik wilde altijd beter worden

Maar zonder op te houden mij te zijn

Een labyrint is de weg

Ik ben opgegroeid met duizeligheid

Ik wilde altijd beter worden

nu kan je me zien

Spring maar val niet