Roads Of Germany - Bob Geldof

I’m driving on the road that Hitler built

I’m driving on the road that Hitler built

This is the place where history stopped to shit

And I’m driving on the road that Hitler built

I’m driving on the road that Stalin built next

There’s more holes in Joe’s than Adolf’s

But what would you expect

I wonder what the Germans did

To fall from history’s nest

And I’m driving on the road that Stalin built next

On the roads of Germany

On the roads of Germany

These are the roads of the 20th century

And there’s blood and steel and leather

Mixed into that concrete

When you’re riding on the roads of high Germany

I’m cruising on Konrad’s Autobahn

Konrad’s got a Beetle and Ludwig a Trabant

And Willy’s got a Merc and Erich’s got a tank

But that road only took me to a concrete dead end trap

We’re driving on the road that never ends

All roads lead to exit signs and then they start again

And Helmut’s building on the wheel of history as it spins

And history never ends 'cos it’s too busy beginning

On the roads of Germany

On the roads of Germany

These are the roads of the 20th century

And there’s blood and steel and leather

Mixed into that concrete

When you’re riding on the roads of high Germany

And I’m walking in a Black Forest lane

And I step into the trees for to get some leafy shade

And I fall asleep in some dappled sunlit glade

And I dream and in my dream I am lost and afraid

And it grows dark, it grows damp and I shiver and I’m cold

And deep inside the forest something obscenely old

Stirs and shakes and comes awake and in it’s putrid pit

It belches and it squirms in its own dirt and filth

And slithers on it’s stinking slime while everything holds its breath

And its slow thighs, blank eyes pitiless as the past

Reborn from its fitful sleep, its hour come again at last

Slouches towards its own Jerusalem to be re-cast

And in my horror I recognise myself in it as it passes

Familiar and repulsive and as old as mortal man

This philosophy of brutality, ignorance and hate

Buried deep in everyone waiting to escape

And you must kill it before it kills you and everything in its wake

And I take my knife and I kill it, and it screams and then I wake

And I’m terrified and horrified and in this mortal state

I stagger toward the curbside of the 4 lane motorway

«Drive» I say and we drive and soon I stop shaking

But I can’t stop thinking 'bout these dreams and revelations

Except it’s not a dream it’s real and it’s of our own making

And it’s not just Germany it’s everywhere and the whole world is a-quaking

As we turn onto this road we all seem to be taking

And you can’t help thinking these things on the roads of Germany

Ik rijd op de weg die Hitler heeft aangelegd

Ik rijd op de weg die Hitler heeft aangelegd

Dit is de plek waar de geschiedenis stopte met schijten

En ik rijd op de weg die Hitler heeft aangelegd

Ik rijd op de weg die Stalin daarna aanlegde

Er zitten meer gaten in Joe's dan in die van Adolf

Maar wat zou je verwachten?

Ik vraag me af wat de Duitsers deden

Om uit het nest van de geschiedenis te vallen

En ik rijd op de weg die Stalin daarna aanlegde

Op de wegen van Duitsland

Op de wegen van Duitsland

Dit zijn de wegen van de 20e eeuw

En er is bloed en staal en leer

Vermengd met dat beton

Als je over de wegen van hoog-Duitsland rijdt

Ik vaar op Konrad's Autobahn

Konrad heeft een Kever en Ludwig een Trabant

En Willy heeft een Merc en Erich heeft een tank

Maar die weg bracht me alleen naar een betonnen doodlopende weg

We rijden op de weg die nooit eindigt

Alle wegen leiden naar afslagborden en dan beginnen ze opnieuw

En Helmut bouwt voort aan het wiel van de geschiedenis terwijl het draait

En de geschiedenis eindigt nooit, want het is te druk om te beginnen

Op de wegen van Duitsland

Op de wegen van Duitsland

Dit zijn de wegen van de 20e eeuw

En er is bloed en staal en leer

Vermengd met dat beton

Als je over de wegen van hoog-Duitsland rijdt

En ik loop in een Zwarte Woudlaan

En ik stap de bomen in om wat lommerrijke schaduw te krijgen

En ik val in slaap op een gevlekte, zonovergoten open plek

En ik droom en in mijn droom ben ik verloren en bang

En het wordt donker, het wordt vochtig en ik huiver en ik heb het koud

En diep in het bos iets obsceen ouds

Roert en schudt en wordt wakker en in zijn bedorven put

Het boert en kronkelt in zijn eigen vuil en vuil

En glijdt door het stinkende slijm terwijl alles zijn adem inhoudt

En zijn trage dijen, lege ogen meedogenloos als het verleden

Herboren uit zijn onrustige slaap, eindelijk zijn uur weer aangebroken

Slouches in de richting van zijn eigen Jeruzalem om opnieuw te worden gegoten

En in mijn afschuw herken ik mezelf erin zoals het voorbijgaat

Vertrouwd en weerzinwekkend en zo oud als de sterfelijke mens

Deze filosofie van wreedheid, onwetendheid en haat

Diep begraven in iedereen die wacht om te ontsnappen

En je moet het doden voordat het jou en alles in zijn kielzog doodt

En ik pak mijn mes en ik dood het, en het schreeuwt en dan word ik wakker

En ik ben doodsbang en met afschuw vervuld en in deze sterfelijke staat

Ik strompel naar de stoeprand van de 4-baans snelweg

"Rijden" zeg ik en we rijden en al snel stop ik met trillen

Maar ik kan niet stoppen met denken aan deze dromen en onthullingen

Behalve dat het geen droom is, is het echt en hebben we het zelf gemaakt

En het is niet alleen Duitsland, het is overal en de hele wereld beeft

Als we deze weg inslaan, lijken we allemaal in te slaan

En je kunt het niet helpen deze dingen te denken op de wegen van Duitsland