A Rose At Night - Bob Geldof

Here she comes like a Queen all through the wintertime

Skirts that billow long after she’s gone

Yes I could smell her smell on the pillow late at night

She’s a rose that blooms at night

And all the streets were wet and slicked with rain

Outside my green front door

Number 48 seemed dull by comparison

I went on down to the pub to stock up for the long night by myself

That’s one way out of this cold and lonely world

Yes I’ll be a rose that blooms tonight

The city’s quiet

The rioters have all gone home now

The fire brigades' sirens have been locked up for the night

There’s a blackout down on Brown Street

Where all the blues come home

And yes there’s a rose that blooms at night

Now Jim he packed up all his bags and said

«It's time to get out of here»

But his wife and children they were crying out in the kitchen

Out in the back

Once a year he remembers that scene

But it seems so long ago now

He tries to remember but he can’t

You don’t look back

Memories — they’re like a rose that blooms at night

There’s a clock that never strikes

In the Town Hall’s towers of steel

There’s a road that’s never used

It’s never kissed with the hiss of wheel

In your mouth is a rusted brace

That you flash with your junkyard smile

Shine on like a rose at night

Hier komt ze de hele winter door als een koningin

Rokken die opbollen lang nadat ze weg is

Ja, ik kon haar geur 's avonds laat op het kussen ruiken

Ze is een roos die 's nachts bloeit

En alle straten waren nat en glad van de regen

Buiten mijn groene voordeur

Nummer 48 leek in vergelijking saai

Ik ging naar de kroeg om zelf in te slaan voor de lange nacht

Dat is een uitweg uit deze koude en eenzame wereld

Ja, ik zal een roos zijn die vanavond bloeit

De stad is stil

De relschoppers zijn nu allemaal naar huis gegaan

De sirenes van de brandweer zijn voor de nacht opgesloten

Er is een stroomstoring in Brown Street

Waar alle blues thuiskomen

En ja, er is een roos die 's nachts bloeit

Nu pakte Jim al zijn koffers in en zei:

«Het is tijd om hier weg te gaan»

Maar zijn vrouw en kinderen stonden te huilen in de keuken

Achterin

Een keer per jaar herinnert hij zich die scène

Maar het lijkt nu zo lang geleden

Hij probeert het te onthouden, maar hij kan het niet

Je kijkt niet achterom

Herinneringen — ze zijn als een roos die 's nachts bloeit

Er is een klok die nooit slaat

In de stalen torens van het stadhuis

Er is een weg die nooit wordt gebruikt

Het is nooit gekust met het gesis van het wiel

In je mond zit een verroeste beugel

Dat je flitst met je autokerkhofglimlach

Schijn als een roos 's nachts