Perlimpinpin - Barbara

Pour qui, comment quand et pourquoi?

Contre qui?

Comment?

Contre quoi?

C’en est assez de vos violences

D’où venez-vous?

Où allez-vous?

Qui êtes-vous?

Qui priez-vous?

Je vous prie de faire silence

Pour qui, comment, quand et pourquoi?

S’il faut absolument qu’on soit

Contre quelqu’un ou quelque chose

Je suis pour le soleil couchant

En haut des collines désertes

Je suis pour les forêts profondes

Car un enfant qui pleure

Qu’il soit de n’importe où

Est un enfant qui pleure

Car un enfant qui meurt

Au bout de vos fusils

Est un enfant qui meurt

Que c’est abominable d’avoir à choisir

Entre deux innocences !

Que c’est abominable d’avoir pour ennemis

Les rires de l’enfance !

Pour qui, comment, quand et combien?

Contre qui?

Comment et combien?

À en perdre le goût de vivre

Le goût de l’eau, le goût du pain

Et celui du Perlimpinpin

Dans le square des Batignolles !

Mais pour rien, mais pour presque rien

Pour être avec vous et c’est bien !

Et pour une rose entr’ouverte

Et pour une respiration

Et pour un souffle d’abandon

Et pour ce jardin qui frissonne !

Rien avoir, mais passionnément

Ne rien se dire éperdument

Mais tout donner avec ivresse

Et riche de dépossession

N’avoir que sa vérité

Posséder toutes les richesses

Ne pas parler de poésie

Ne pas parler de poésie

En écrasant les fleurs sauvages

Et faire jouer la transparence

Au fond d’une cour au murs gris

Où l’aube n’a jamais sa chance

Contre qui, comment, contre quoi?

Pour qui, comment, quand et pourquoi?

Pour retrouver le goût de vivre

Le goût de l’eau, le goût du pain

Et celui du Perlimpinpin

Dans le square des Batignolles

Contre personne et contre rien

Contre personne et contre rien

Mais pour toutes les fleurs ouvertes

Mais pour une respiration

Mais pour un souffle d’abandon

Et pour ce jardin qui frissonne !

Et vivre passionnément

Et ne se battre seulement

Qu’avec les feux de la tendresse

Et, riche de dépossession

N’avoir que sa vérité

Posséder toutes les richesses

Ne plus parler de poésie

Ne plus parler de poésie

Mais laisser vivre les fleurs sauvages

Et faire jouer la transparence

Au fond d’une cour aux murs gris

Où l’aube aurait enfin sa chance

Vivre

Vivre

Avec tendresse

Vivre

Et donner

Avec ivresse !

Voor wie, hoe wanneer en waarom?

Tegen wie?

Hoe?

Waartegen?

Genoeg van je geweld

Waar kom jij vandaan?

Waar ga je heen?

Wie ben jij?

Tot wie bid je?

Houd alsjeblieft stil

Voor wie, hoe, wanneer en waarom?

Als we absoluut moeten zijn

Tegen iets of iemand

Ik ben voor de ondergaande zon

De lege heuvels op

Ik ben voor de diepe bossen

Omdat een huilend kind

Of het nu ergens vandaan komt

Is een huilend kind?

Omdat een kind dat sterft

Aan het einde van je wapens

Is een stervend kind?

Het is verschrikkelijk om te moeten kiezen

Tussen twee onschulden!

Hoe afschuwelijk om vijanden te hebben

Jeugd gelach!

Voor wie, hoe, wanneer en hoeveel?

Tegen wie?

Hoe en hoeveel?

Om de smaak te verliezen om te leven

De smaak van water, de smaak van brood

En die van Perlimpinpin

Op het plein des Batignolles!

Maar voor niets, maar voor bijna niets

Om bij jou te zijn en dat is goed!

En voor een halfopen roos

En om op adem te komen

En voor een adem van verlatenheid

En voor deze trillende tuin!

Heb niets dan hartstochtelijk

Zeg niets tegen elkaar

Maar geef het allemaal met bedwelming

En rijk aan onteigening

Heb alleen zijn waarheid

Bezit alle rijkdom

Praat niet over poëzie

Praat niet over poëzie

Door de wilde bloemen te verpletteren

En speel transparantie

Diep in een grijze ommuurde binnenplaats

Waar de dageraad nooit een kans heeft

Tegen wie, hoe, tegen wat?

Voor wie, hoe, wanneer en waarom?

Om de smaak van het leven te vinden

De smaak van water, de smaak van brood

En die van Perlimpinpin

Op het plein des Batignolles

Tegen niemand en tegen niets

Tegen niemand en tegen niets

Maar voor alle open bloemen

Maar om even op adem te komen

Maar voor een adem van verlatenheid

En voor deze trillende tuin!

En leef hartstochtelijk

En alleen vechten

Dan met de vuren van tederheid

En, rijk aan onteigening

Heb alleen zijn waarheid

Bezit alle rijkdom

Praat niet meer over poëzie

Praat niet meer over poëzie

Maar laat de wilde bloemen leven

En speel transparantie

Diep in een binnenplaats met grijze muren

Waar de dageraad eindelijk zijn kans zou krijgen

Leven

Leven

graag

Leven

En geef

Met dronkenschap!