Nantes - Barbara

Il pleut sur Nantes, donne-moi ta main.

Le ciel de Nantes rend mon cœur chagrin

Un matin comme celui-là,

Il y a juste un an déjà,

La ville avait ce teint blafard,

Lorsque je sortis de la gare.

Nantes m'était alors inconnu,

Je n’y étais jamais venue.

Il avait fallu ce message

Pour que je fasse le voyage:

«Madame, soyez au rendez-vous,

25, rue de la Grange-aux-Loups.

Faites vite, il y a peu d’espoir;

Il a demandé à vous voir "

À l’heure de sa dernière heure,

Après bien des années d’errance,

Il me revenait en plein cœur,

Son cri déchirait le silence.

Depuis qu’il s’en était allé,

Longtemps je l’avais espéré;

Ce vagabond, ce disparu,

Voilà qu’il m'était revenu.

25, rue de la Grange-aux-Loups,

Je m’en souviens du rendez-vous,

Et j’ai gravé dans ma mémoire

Cette chambre au fond d’un couloir.

Assis près d’une cheminée,

J’ai vu quatre hommes se lever.

La lumière était froide et blanche,

Ils portaient l’habit du dimanche.

Je n’ai pas posé de questions

À ces étranges compagnons.

J’ai rien dit, mais à leurs regards

J’ai compris qu’il était trop tard.

Pourtant j'étais au rendez-vous,

25, rue de la Grange-aux-Loups,

Mais il ne m’a jamais revu:

Il avait déjà disparu.

Voilà, tu la connais, l’histoire:

Il était revenu un soir,

Et ce fut son dernier voyage,

Et ce fut son dernier rivage.

Il voulait avant de mourir

Se réchauffer à mon sourire,

Mais il mourut à la nuit même

Sans un adieu, sans un «je t’aime «.

Au chemin qui longe la mer,

À l’ombre de jardin de pierres,

Je l’ai couché dessous les roses,

Je sais que tranquille il repose.

Mon père, mon père.

Il pleut sur Nantes, et je me souviens.

Le ciel de Nantes rend mon cœur chagrin.

Het regent in Nantes, geef me je hand.

De lucht van Nantes maakt mijn hart verdrietig

Op een ochtend als deze,

Nog maar een jaar geleden,

De stad had deze bleke huid,

Toen ik uit het station stapte.

Nantes was mij toen onbekend,

Ik was er nog nooit geweest.

Het kostte dit bericht

Voor mij om de reis te maken:

"Mevrouw, wees erbij,

25, rue de la Grange-aux-Loups.

Haast je, er is weinig hoop;

Hij vroeg je te zien"

In zijn laatste uur,

Na vele jaren zwerven,

Het kwam terug in mijn hart,

Zijn kreet scheurde door de stilte.

Sinds hij vertrok,

Ik had er lang op gehoopt;

Deze zwerver, deze verdwenen,

Het was bij mij teruggekomen.

25, rue de la Grange-aux-Loups,

Ik herinner me de datum,

En ik heb in mijn geheugen gegrift

Deze kamer aan het einde van een gang.

Zittend bij een open haard,

Ik zag vier mannen opstaan.

Het licht was koud en wit,

Ze droegen zondagse kleding.

Ik heb geen vragen gesteld

Aan deze vreemde metgezellen.

Ik zei niets, maar in hun ogen

Ik realiseerde me dat het te laat was.

Toch was ik er,

25, rue de la Grange-aux-Loups,

Maar hij heeft me nooit meer gezien:

Hij was al verdwenen.

Hier ken je het verhaal:

Op een avond kwam hij terug,

En dat was zijn laatste reis,

En dat was zijn laatste oever.

Hij wilde voordat hij stierf

Opwarmen voor mijn glimlach,

Maar hij stierf diezelfde nacht

Zonder afscheid, zonder 'ik hou van jou'.

Op het pad dat langs de zee loopt,

In de schaduw van een stenen tuin,

Ik legde het onder de rozen,

Ik weet dat hij stil is.

Mijn vader, mijn vader.

Het regent in Nantes, en ik weet het nog.

De lucht van Nantes maakt mijn hart verdrietig.