Gauguin (Lettre A J. Brel) - Barbara

Il pleut sur l'île d’Hiva-Oa

Le vent, sur les longs arbres verts

Jette des sables d’ocre mouillés

Il pleut sur un ciel de corail

Comme une pluie venue du Nord

Qui délave les ocres rouges

Et les bleus-violets de Gauguin

Il pleut

Les Marquises sont devenues grises

Le Zéphir est un vent du Nord

Ce matin-là

Sur l'île qui sommeille encore

Il a dû s'étonner, Gauguin

Quand ses femmes aux yeux de velours

Ont pleuré des larmes de pluie

Qui venaient de la mer du Nord

Il a dû s'étonner, Gauguin

Comme un grand danseur fatigué

Avec ton regard de l’enfance

Bonjour monsieur Gauguin

Faites-moi place

Je suis un voyageur lointain

J’arrive des brumes du Nord

Et je viens dormir au soleil

Faites-moi place

Tu sais

Ce n’est pas que tu sois parti

Qui m’importe

D’ailleurs, tu n’es jamais parti

Ce n’est pas que tu ne chantes plus

Qui m’importe

D’ailleurs, pour moi, tu chantes encore

Mais penser qu’un jour

Les vents que tu aimais

Te devenaient contraire

Penser

Que plus jamais

Tu ne navigueras

Ni le ciel ni la mer

Plus jamais, en avril

Toucher le lilas blanc

Plus jamais voir le ciel

Au-dessus du canal

Mais qui peut dire?

Moi qui te connais bien

Je suis sûre qu’aujourd’hui

Tu caresses les seins

Des femmes de Gauguin

Et qu’il peint Amsterdam

Vous regardez ensemble

Se lever le soleil

Au-dessus des lagunes

Où galopent des chevaux blancs

Et ton rire me parvient

En cascade, en torrent

Et traverse la mer

Et le ciel et les vents

Et ta voix chante encore

Il a dû s'étonner, Gauguin

Quand ses femmes aux yeux de velours

Ont pleuré des larmes de pluie

Qui venaient de la mer du Nord

Il a dû s'étonner, Gauguin

Souvent, je pense à toi

Qui a longé les dunes

Et traversé le Nord

Pour aller dormir au soleil

Là-bas, sous un ciel de corail

C'était ta volonté

Sois bien

Dors bien

Souvent, je pense à toi

Je signe Léonie

Toi, tu sais qui je suis

Dors bien

Het regent op het eiland Hiva-Oa

De wind, op de lange groene bomen

Gooi nat okerzand

Het regent op een koraalhemel

Als een regen uit het noorden

Die de rode okers uitwast

En de blauwviolen van Gauguin

Het regent

De Markiezen zijn grijs geworden

De Zephyr is een noordenwind

Deze morgen

Op het eiland dat nog slaapt

Hij moet verrast zijn geweest, Gauguin

Toen zijn vrouwen met fluwelen ogen

Huilde tranen van regen

Wie kwam er uit de Noordzee

Hij moet verrast zijn geweest, Gauguin

Als een lange vermoeide danseres

Met je kinderlijke blik

Hallo meneer Gauguin

maak plaats voor mij

Ik ben een verre reiziger

Ik kom uit de nevelen van het noorden

En ik kom slapen in de zon

maak plaats voor mij

Je weet wel

Het is niet dat je weg bent

wie is belangrijk voor mij?

Trouwens, je bent nooit weggegaan

Het is niet dat je niet meer zingt

wie is belangrijk voor mij?

Trouwens, voor mij zing je nog steeds

Maar om dat op een dag te denken

De wind waar je van hield

waren tegen je

Denken

Dat nooit meer

Gij zult niet zeilen

Noch de lucht, noch de zee

Nooit meer, in april

Raak de witte lila aan

Nooit meer de lucht zien

Boven het kanaal

Maar wie kan het zeggen?

ik die je goed ken

Ik weet het zeker vandaag

Je streelt de borsten

Vrouwen van Gauguin

En hij schildert Amsterdam

Jullie kijken samen

Om de zon op te laten komen

Boven de lagunes

Waar witte paarden galopperen

En je lach bereikt me

Cascadering, torrenting

En steek de zee over

En de lucht en de wind

En je stem zingt nog steeds

Hij moet verrast zijn geweest, Gauguin

Toen zijn vrouwen met fluwelen ogen

Huilde tranen van regen

Wie kwam er uit de Noordzee

Hij moet verrast zijn geweest, Gauguin

Vaak denk ik aan jou

Wie heeft er door de duinen gelopen

En stak het noorden over

Om in de zon te gaan slapen

Daar onder een koraalhemel

Het was jouw wil

wees gezond

Welterusten

Vaak denk ik aan jou

Ik teken Leonie

Jij, je weet wie ik ben

Welterusten