A Peine - Barbara, Michel Colombier

A peine le jour s’est levé

A peine la nuit va s’achever

Que déjà, ta main s’est glissée

Légère, légère

A peine sorti du sommeil

A peine, à peine tu t'éveilles

Que déjà, tu cherches ma main

Que déjà, tu frôles mes reins

L’aube blafarde, par la fenêtre

L’aube blafarde, va disparaitre

C’est beau: regarde par la fenêtre

C’est beau: regarde le jour paraitre

A chaque jour recommencé

A se vouloir, à se garder

A se perdre, à se déchirer

A se battre, à se crucifier

Passent les vents et les marées

Mille fois perdus, déchirés

Mille fois perdus, retrouvés

Nous restons là, émerveillés

Mon indocile, mon difficile

Et puis docile, mon si fragile

Tu es la vague où je me noie

Tu es ma force, tu es ma loi

A peine le temps s’est posé

Printemps, hiver, automne, été

Tu t’en souviens?

C'était hier

Printemps, été, automne, hiver

A peine tu m’avais entrevue

Déjà, tu m’avais reconnue

A peine je t’avais souri

Que déjà, tu m’avais choisie

Ton indocile, ta difficile

Et puis docile, ta si fragile

Je suis la vague où tu te noies

Je suis ta force, je suis ta loi

Dans la chambre, s’est glissée l’ombre

Je t’aperçois dans la pénombre

Tu me regardes, tu me guettes

Tu n'écoutais pas, je m’arrête

Au loin, une porte qui claque

Il pleut, j’aime le bruit des flaques

Ailleurs, le monde vit, ailleurs

Et nous, nous vivons là, mon cœur

Et je m’enroule au creux de toi

Et tu t’enroules au creux de moi

Le temps passe vite à s’aimer

A peine l’avons-nous vu passer

Que déjà, la nuit s’est glissée

Légère, si légère

Ta bouche à mon cou, tu me mords

Il fait nuit noire au dehors

Ta bouche à mon cou, je m’endors

Dans le sommeil, je t’aime encore

A peine je suis endormie

Que déjà, tu t’endors aussi

Ton corps, à mon corps, se fait lourd

Bonsoir, bonne nuit, mon amour…

Nauwelijks is de dag aangebroken

Nauwelijks zal de nacht eindigen

Dat is al, je hand is uitgegleden

licht licht

Net wakker uit de slaap

Nauwelijks, bijna niet wakker

Dat je al naar mijn hand zoekt

Dat al, je strijkt tegen mijn lendenen

Bleke dageraad, door het raam

De bleke dageraad, zal verdwijnen

Het is mooi: kijk uit het raam

Het is mooi: kijk hoe de dag komt

Elke dag begon opnieuw

Willen zijn, houden

Verdwalen, scheuren

Om te vechten, om te kruisigen

Passeer de wind en de getijden

Duizend keer verloren, verscheurd

Duizend keer verloren, gevonden

We staan ​​er verbaasd bij

Mijn hardnekkige, mijn moeilijke

En dan volgzaam, mijn zo kwetsbaar

Jij bent de golf waar ik verdrink

Jij bent mijn kracht, jij bent mijn wet

Nauwelijks is de tijd aangebroken

Lente, winter, herfst, zomer

Weet je het nog?

Het was gisteren

Lente zomer herfst winter

Je hebt me amper geïnterviewd

Je had me al herkend

Ik lachte amper naar je

Dat je mij al had gekozen

Je hardnekkige, je moeilijke

En dan volgzaam, je bent zo kwetsbaar

Ik ben de golf waar je verdrinkt

Ik ben je kracht, ik ben je wet

In de kamer kroop de schaduw

Ik zie je in het donker

Je kijkt naar mij, je kijkt naar mij

Je luisterde niet, ik stop

In de verte een dichtslaande deur

Het regent, ik hou van het geluid van plassen

Elders leeft de wereld, elders

En we wonen daar, lieverd

En ik wikkel mezelf in jou

En je wikkelt jezelf in mij

De tijd vliegt om van elkaar te houden

We hebben hem amper voorbij zien komen

Dat is al, de nacht is voorbij

Licht, zo licht

Je mond in mijn nek, je bijt me

Het is donker buiten

Jouw mond in mijn nek, ik val in slaap

In slaap hou ik nog steeds van je

Nauwelijks in slaap

Dat al, jij valt ook in slaap

Jouw lichaam, mijn lichaam, wordt zwaar

Goedenavond, goede nacht, mijn liefste...