Ma maison - Barbara

Je m’invente un pays où vivent des soleils

Qui incendient les mers et consument les nuits

Les grands soleils de feu, de bronze ou de vermeil

Les grandes fleurs soleils, les grands soleils soucis

Ce pays est un rêve où rêvent mes saisons

Et dans ce pays-là, j’ai bâti ma maison

Ma maison est un bois, mais c’est presque un jardin

Qui danse au crépuscule, autour d’un feu qui chante

Où les fleurs se mirent dans un lac sans tain

Et leurs images embaument aux brises frissonnantes

Aussi folle que l’aube, aussi belle que l’ombre

Dans cette maison-là, j’ai installé ma chambre

Ma chambre est une église où je suis, à la fois

Si je hante un instant, ce monument étrange

Et le prêtre et le Dieu, et le doute, à la fois

Et l’amour et la femme, et le démon et l’ange

Au ciel de mon église, brûle un soleil de nuit

Dans cette chambre-là, j’y ai couché mon lit

Mon lit est une arène où se mène un combat

Sans merci, sans repos, je repars, tu reviens

Une arène où l’on meurt aussi souvent que ça

Mais où l’on vit, pourtant, sans penser à demain

Où mes grandes fatigues chantent quand je m’endors

Je sais que, dans ce lit, j’ai ma vie, j’ai ma mort

Je m’invente un pays où vivent des soleils

Qui incendient les mers et consument les nuits

Les grands soleils de feu, de bronze ou de vermeil

Les grandes fleurs soleils, les grands soleils soucis

Ce pays est un rêve où rêvent mes saisons

Et dans ce pays-là, j’ai bâti ta maison

Ik bedenk voor mezelf een land waar zonnen leven

Die de zeeën verbranden en de nachten verteren

De grote zonnen van vuur, brons of vermiljoen

De grote zonnebloemen, de grote goudsbloem zonnen

Dit land is een droom waar mijn seizoenen dromen

En in dat land heb ik mijn huis gebouwd

Mijn huis is een bos, maar het is bijna een tuin

Wie danst in de schemering, rond een zingend vuur

Waar de bloemen worden gespiegeld in een eenrichtingsmeer

En hun beelden ruiken naar een rillende bries

Zo gek als de dageraad, zo mooi als de schaduw

In dat huis heb ik mijn slaapkamer ingericht

Mijn kamer is een kerk waar ik ben, beide

Als ik even spook, dit vreemde monument

En de priester en de God, en de twijfel, beide

En liefde en vrouw, en duivel en engel

In de lucht van mijn kerk, brandt een nachtzon

In die kamer legde ik mijn bed

Mijn bed is een strijdarena

Zonder genade, zonder rust, vertrek ik, jij keert terug

Een arena waar je zo vaak sterft

Maar waar we leven, zonder aan morgen te denken

Waar mijn grote vermoeienissen zingen als ik in slaap val

Ik weet dat ik in dit bed mijn leven heb, ik heb mijn dood

Ik bedenk voor mezelf een land waar zonnen leven

Die de zeeën verbranden en de nachten verteren

De grote zonnen van vuur, brons of vermiljoen

De grote zonnebloemen, de grote goudsbloem zonnen

Dit land is een droom waar mijn seizoenen dromen

En in dat land heb ik je huis gebouwd