Le Minotaure - Barbara

Dans le grand labyrinthe o je cherchais ma vie,

Volant de feu en flamme comme un grand oiseau ivre,

Parmi les dieux dchus et les pauvres amis,

J’ai cherch le vertige en apprenant vivre.

J’ai chemin souvent, les genoux sur la terre,

Le regard gar, embrouill par les larmes,

Souvent par lassitude, quelquefois par prire,

Comme un enfant malade, envot par un charme.

Dans ce grand labyrinthe, allant de salle en salle,

De saison en saison, et de guerre en aubade,

J’ai fait cent fois mon lit, j’ai fait cent fois mes malles,

J’ai fait cent fois la valse, et cent fois la chamade.

Je cheminais toujours, les genoux sur la terre,

Le regard gar, embrouill par les larmes,

Souvent par lassitude, quelquefois par prire,

Comme un enfant rebelle qui dpose les armes.

Mais un matin tranquille, j’ai vu le minotaure

Qui me jette un regard comme l’on jette un sort.

Dans le grand labyrinthe o il charchait sa vie,

Volant de feu en flamme, comme un grand oiseau ivre,

Parmi les dieux dchus et les pauvres amis,

Il cherchait le vertige en apprenant vivre.

Il avait chemin, les genoux sur la terre,

Le regard gar, embrouill par les larmes,

Souvent par lassitude, quelquefois par prire,

Comme un enfant rebelle qui dpose les armes.

Dans ce grand labyrinthe, de soleil en soleil,

De printemps en printemps, de caresse en aubaine,

Il a refait mon lit pour de nouveaux sommeils,

Il a rendu mes rires et mes rves de reine.

Dans le grand labyrinthe, de soleil en soleil,

Volant dans la lumire, comme deux oiseaux ivres,

Parmi les dieux nouveaux et les nouveaux amis,

On a ml nos vies et rappris vivre.

In het grote doolhof waar ik naar mijn leven zocht,

Vliegend vuur laaiend als een grote dronken vogel,

Onder gevallen goden en arme vrienden,

Ik zocht duizeligheid terwijl ik leerde leven.

Ik loop vaak, mijn knieën op de grond,

Starend, bewolkt met tranen,

Vaak uit vermoeidheid, soms uit gebed,

Als een ziek kind, betoverd door een spreuk.

In dit grote doolhof, dat van kamer naar kamer gaat,

Van seizoen tot seizoen, en van oorlog tot aubade,

Ik heb mijn bed honderd keer opgemaakt, ik heb mijn koffers honderd keer ingepakt,

Ik heb honderd keer gewalst en honderd keer geracet.

Ik liep nog steeds, mijn knieën op de grond,

Starend, bewolkt met tranen,

Vaak uit vermoeidheid, soms uit gebed,

Als een opstandig kind dat zijn armen neerlegt.

Maar op een rustige ochtend zag ik de minotaurus

Wie geeft me een blik alsof iemand een spreuk uitspreekt.

In het grote doolhof waar hij zijn leven droeg,

Vliegend vuur in vuur en vlam, als een grote dronken vogel,

Onder gevallen goden en arme vrienden,

Hij zocht hoogtevrees terwijl hij leerde leven.

Hij had een manier, zijn knieën op de grond,

Starend, bewolkt met tranen,

Vaak uit vermoeidheid, soms uit gebed,

Als een opstandig kind dat zijn armen neerlegt.

In dit grote doolhof, van zon tot zon,

Van lente tot lente, van liefkozing tot meevaller,

Hij maakte mijn bed opnieuw voor nieuwe slaap,

Hij maakte mijn lachen en mijn dromen koningin.

In het grote doolhof, van zon tot zon,

Vliegend in het licht, als twee dronken vogels,

Onder nieuwe goden en nieuwe vrienden,

We begonnen ons leven en kwamen weer tot leven.