La louve - Barbara

Aux matins frêles des lacs de neige

Aux matins froids aux reflets grêges

Aux soleils, frissons de l’hiver

Je suis la louve solitaire

J’allais sur mes terrains de guerre

Cachée, chassant sur mes chemins

Soudain, sur un socle de pierre

Il m’est apparu un grand chien

Et moi la louve, moi la reine

Et moi la faim, et moi l’instinct

J’ai posé ma tête de fauve

Dans la fourrure du grand chien

Et le chien, au midi frileux

A suivi ma piste et ma chasse

Et j’ai cru voir dedans ses yeux

Le reflet d’un éclair qui passe

Il faut croire qu’il était fou

Quand il me suivit dans la neige

N'étant qu’un chien, il se crut loup

Et prit sa patte dans mon piège

Mais moi la louve, moi la reine

Et moi la faim, et moi l’instinct

J’ai ouvert le piège de fer

Et mordu sa cuisse de chien

Mais au nid, au doux crépuscule

Entre chien et loup, au palais

Couchés sur notre lit d'épines

Moi, la louve, j’ai léché ses plaies

Aux matins frêles des lacs de neige

Aux matins froids aux reflets grèges

Aux soleils, frissons de l’hiver

Je reste la louve solitaire

Solitaire, solitaire, solitaire…

Naar de broze ochtenden van sneeuwmeren

Naar koude ochtenden met grijze reflecties

Naar de zonnen, rillingen van de winter

Ik ben de eenzame wolf

Ik ging naar mijn oorlogsterrein

Verborgen, mijn wegen najagen

Plotseling op een stenen sokkel

Er verscheen een grote hond aan mij

En ik de wolf, ik de koningin

En ik de honger, en ik het instinct

Ik legde mijn wilde hoofd neer

In de vacht van de grote hond

En de hond, op kille middag

Volgde mijn spoor en mijn jacht

En ik dacht dat ik het in zijn ogen zag

De weerkaatsing van een passerende bliksem

Denk dat hij gek was

Toen hij me volgde in de sneeuw

Omdat hij maar een hond was, dacht hij dat hij een wolf was

En ving zijn poot in mijn val

Maar ik de wolf, ik de koningin

En ik de honger, en ik het instinct

Ik opende de ijzeren val

En beet in zijn hondenbeen

Maar in het nest, in de zoete schemering

Tussen hond en wolf, in het paleis

Liggend op ons doornenbed

Ik, de wolf, heb haar wonden gelikt

Naar de broze ochtenden van sneeuwmeren

Naar koude ochtenden met greige reflecties

Naar de zonnen, rillingen van de winter

Ik blijf de eenzame wolf

Eenzaam, eenzaam, eenzaam...