L'enfant laboureur - Barbara

Qu’on ne touche jamais aux folies, aux orages

Qui, chez moi, naissent et meurent entre passion et rage

Et que mes grands délires me fassent toujours escorte

La raison est venue, j’ai demandé qu’elle sorte

Qu’on ne décide pas de mes joies, de mes larmes

A chacun son soleil, et à chacun ses drames

Et si le noir, pour moi, est couleur de lumière

La raison, que m’importe, et qu’elle aille en enfer

Mais comment voulez-vous, qu’un enfant laboureur

Si on lui prend sa terre, fasse pousser ses fleurs

Ses fleurs?

Que jamais on n'écoute, derrière mes volets

Pour voler mon piano, pour voler mes secrets

Mes secrets sont pour vous, mon piano vous les porte

Mais quand la rumeur passe, je referme ma porte

Qu’on ne m’ordonne pas, je suis reine en mon île

Je suis femme en mon lit, je suis folle en vos villes

Et j’ai choisi mes hommes, j’ai bâti mes empires

Au diable la raison, et vivent mes délires !

Mais comment voulez-vous qu’un grand Pierrot de Lune

Ecrive des chansons, si on lui prend sa plume

Sa plume?

Qu’on ne touche jamais

Que jamais on n'écoute

Qu’on ne décide pas

Qu’on ne m’ordonne pas

Et je serai pour vous, un enfant laboureur

Qui fait vivre sa terre, pour vous offrir ses fleurs

Ses fleurs

Et vous pourrez venir, vous reposer tranquilles

Comme on donne une fleur, je vous laisse mon île

C’est comme ça que je suis, votre enfant laboureur

Je fais vivre ma terre, pour vous offrir mes fleurs

Mes fleurs

Pour vous offrir mes fleurs, mes fleurs…

Raak nooit waanzin, stormen aan

Wie, in mijn huis, wordt geboren en sterft tussen passie en woede?

En mogen mijn grote waanideeën me altijd begeleiden

De reden kwam, ik vroeg om het uit te komen

Dat we niet beslissen over mijn vreugden, mijn tranen

Aan ieder zijn zon, en aan ieder zijn drama's

En als zwart voor mij de kleur van het licht is

De reden, wat kan het mij schelen, en laat haar naar de hel gaan

Maar hoe wil je een kinderarbeider?

Als we haar land innemen, laat dan haar bloemen groeien

Haar bloemen?

Waar niemand ooit naar luistert, achter mijn luiken

Om mijn piano te stelen, om mijn geheimen te stelen

Mijn geheimen zijn voor jou, mijn piano draagt ​​ze naar jou toe

Maar als het gerucht voorbijgaat, sluit ik mijn deur

Beveel me niet, ik ben koningin op mijn eiland

Ik ben een vrouw in mijn bed, ik ben gek in jouw steden

En ik koos mijn mannen, ik bouwde mijn rijken

Naar de hel met de rede, en lang leve mijn waanideeën!

Maar hoe verwacht je een geweldige Pierrot de Lune?

Schrijf liedjes, als we zijn pen nemen

Zijn pen?

die we nooit aanraken

Waar we nooit naar luisteren

Laten we niet beslissen

Bestel mij niet

En ik zal voor jou zijn, een kinderarbeider

Wie maakt zijn land levend, om u zijn bloemen aan te bieden

zijn bloemen

En je kunt gemakkelijk komen uitrusten

Zoals men een bloem geeft, laat ik je mijn eiland achter

Zo ben ik, jouw arbeidende kind

Ik laat mijn land leven, om je mijn bloemen aan te bieden

mijn bloemen

Om u mijn bloemen aan te bieden, mijn bloemen...