Il automne - Barbara

Il automne, à pas furtifs

Il automne à pas feutrés

Il automne à pas craquants

Sous un ciel pourpre et doré

Sur les jardins dénudés

Se reflètent.

en transparence

Les brumes d’automne rouillées

Rouillées

Dans la forêt de tes cheveux

Aux senteurs de poivres mêlés

Et sur nos nuits de mi-novembre

Il automne miraculeux

Il automne miraculeux

Il automne, il automne des chrysanthèmes

Sur leurs deux cœurs endeuillés

Il automne des sanglots longs

Sous un ciel gris délavé

Et, de la gare au cimetière

Où ils reviennent chaque année

De banc de bois en banc de pierre

Et jusqu'à la dernière allée

On les voit d’escale en escale

Qui n’en peuvent plus d'être vieux

Sur ce chemin de leur calvaire

Qu’ils refont depuis tant des années

Il automne désespéré

Il automne désespéré

Il automne, il automne

Il automne des pommes rouges

Sur des cahiers d'écoliers

Il automne des châtaignes

Aux poches de leur tablier

Regarde les mésanges

En haut du grand marronnier

Il y a des rouges-gorges

Au jardin de Batignolles

Et les enfants de novembre

Croient que sont venus du ciel

Ces petits oiseaux de plumes

Echappés d’un arc-en-ciel

Pour les enfants de novembre

Qui ramènent, émerveillés

Un peu de l’automne rousse

Au fond de leur tablier

Il automne le paradis

Bien plus beau que le paradis

Il automne, il automne

Il automne à pas furtifs

A pas feutrés

A pas craquants

Et, sur nos nuits de mi-novembre

Il automne miraculeux

Miraculeux, mon amour…

Hij valt, heimelijk

Het valt stil

Het valt met krakende stappen

Onder een paarse en gouden lucht

Op kale tuinen

Worden weerspiegeld.

in transparantie

De roestige herfstmist

Roestig

In het bos van je haar

Met gemengde pepergeuren

En op onze half november nachten

Het valt op wonderbaarlijke wijze

Het valt op wonderbaarlijke wijze

Het valt, het valt chrysanten

Op hun twee rouwende harten

Er vallen lange snikken

Onder een vervaagde grijze lucht

En van het station naar de begraafplaats

Waar ze elk jaar terugkeren

Van houten bank naar stenen bank

En naar het laatste gangpad

We zien ze van tussenstop tot tussenstop

Wie kan er niet meer tegen oud zijn

Op weg naar hun beproeving

Dat doen ze al zoveel jaren

Hij wordt wanhopig

Hij wordt wanhopig

Het valt, het valt

Het valt rode appels

Op schoolschriften

Het vallen kastanjes

In hun schortzakken

Kijk naar de tieten

Bovenop de grote kastanjeboom

Er zijn roodborstjes

In de tuin van Batignolles

En de kinderen van november

Geloof dat dat uit de lucht kwam

Die kleine gevederde vogels

Ontsnapt aan een regenboog

Voor kinderen in november

Wie brengen terug, verbaasd

Een beetje rode herfst

Diep in hun schort

Het valt in het paradijs

Veel mooier dan de hemel

Het valt, het valt

Hij valt heimelijk

Zachte stappen

Met scherpe stappen

En, op onze half november nachten

Het valt op wonderbaarlijke wijze

Wonderbaarlijk, mijn liefste...