Drouot - Barbara

Dans les paniers d’osier de la salle des ventes

Une gloire déchue des folles années trente

Avait mis aux enchères, parmi quelques brocantes

Un vieux bijou donné par quel amour d’antan

Elle était là, figée, superbe et déchirante

Les mains qui se nouaient, se dénouaient tremblantes

Des mains belles encore, déformées, les doigts nus

Comme sont nus, parfois, les arbres en novembre

Comme chaque matin, dans la salle des ventes

Bourdonnait une foule, fiévreuse et impatiente

Ceux qui, pour quelques sous, rachètent pour les vendre

Les trésors fabuleux d’un passé qui n’est plus

Dans ce vieux lit cassé, en bois de palissandre

Que d’ombres enlacées, ont rêvé à s’attendre

Les choses ont leurs secrets, les choses ont leurs légendes

Mais les choses murmurent si nous savons entendre

Le marteau se leva, dans la salle des ventes

Une fois, puis deux fois, alors, dans le silence

Elle cria: «Je prends, je rachète tout ça

Ce que vous vendez là, c’est mon passé à moi»

C'était trop tard, déjà, dans la salle des ventes

Le marteau retomba sur sa voix suppliante

Tout se passe si vite à la salle des ventes

Tout se passa si vite, on ne l’entendit pas

Près des paniers d’osier, dans la salle des ventes

Une femme pleurait ses folles années trente

Et revoyait soudain défiler son passé

Défiler son passé, défiler son passé

Car venait de surgir, du fond de sa mémoire

Du fond de sa mémoire, un visage oublié

Une image chérie, du fond de sa mémoire

Son seul amour de femme, son seul amour de femme

Hagarde, elle sortit de la salle des ventes

Froissant quelques billets, dedans ses main tremblantes

Froissant quelques billets, du bout de ses doigts nus

Quelques billets froissés, pour un passé perdu

Hagarde, elle sortit de la salle des ventes

Je la vis s'éloigner, courbée et déchirante

De son amours d’antan, rien ne lui restait plus

Pas même ce souvenir, aujourd’hui disparu

In de rieten manden van het veilinghuis

Een gevallen glorie van de Roaring Thirties

Had geveild, tussen enkele rommelmarkten

Een oud juweel gegeven door de liefde van weleer

Daar was ze, bevroren, mooi en hartverscheurend

Handen die knoopten, ongeknoopt trillen

Handen nog mooi, misvormd, blote vingers

Wat zijn de bomen soms kaal in november

Zoals elke ochtend, in de veilingzaal

Een menigte zoemde, koortsig en ongeduldig

Degenen die voor een paar centen terugkopen om ze te verkopen

De fabelachtige schatten van een verleden dat niet meer is

In dit oude gebroken palissander bed

Wat verstrengelde schaduwen hebben gedroomd van te verwachten

Dingen hebben hun geheimen, dingen hebben hun legendes

Maar dingen fluisteren als we weten hoe we moeten horen

De hamer steeg, in de veilingzaal

Een keer, dan twee keer, dan in stilte

Ze riep: "Ik neem, ik koop het allemaal terug

Wat u hier verkoopt, is mijn verleden."

Het was al te laat in de veilingzaal

De hamer viel op haar smekende stem

Alles gaat zo snel bij het veilinghuis

Het ging allemaal zo snel, we hebben het niet gehoord

Bij de rieten manden in de veilingzaal

Een vrouw huilde haar gekke jaren dertig

En zag ineens zijn verleden voorbij flitsen

scroll door zijn verleden, scroll door zijn verleden

Want was net opgestaan, uit de diepten van zijn geheugen

Uit de diepten van zijn geheugen, een vergeten gezicht

Een dierbaar beeld, uit het diepst van zijn geheugen

Zijn enige vrouwelijke liefde, zijn enige vrouwelijke liefde

Haggard, ze liep de veilingzaal uit

Een paar rekeningen verfrommeld, in haar trillende handen

Wat biljetten verkreukelen, met haar blote vingertoppen

Een paar verfrommelde rekeningen, voor een verloren verleden

Haggard, ze liep de veilingzaal uit

Ik zag haar weglopen, gebogen en hartverscheurend

Van zijn liefde van weleer bleef hem niets meer over

Zelfs die herinnering niet, nu weg