Attendez que ma joie revienne - Barbara

Attendez que ma joie revienne

Et que se meure le souvenir

De cet amour de tant de peine

Qui n’en finit pas de mourir.

Avant de me dire je t’aime,

Avant que je puisse vous le dire,

Attendez que ma joie revienne,

Qu’au matin je puisse sourire.

Laissez-moi.

Le chagrin m’emporte

Et je vogue sur mon délire.

Laissez-moi.

Ouvrez cette porte.

Laissez-moi.

Je vais revenir.

J’attendrai que ma joie revienne

Et que soit mort le souvenir

De cet amour de tant de peine

Pour lequel j’ai voulu mourir.

J’attendrai que ma joie revienne,

Qu’au matin je puisse sourire,

Que le vent ait séché ma peine

Et la nuit calmé mon délire.

Il est, paraît-il, un rivage

Où l’on guérit du mal d’aimer.

Les amours mortes y font naufrage,

Epaves mortes du passé.

Si tu veux que ma joie revienne,

Qu’au matin, je puisse sourire

Vers ce pays où meurt la peine,

Je t’en prie, laisse-moi partir.

Il faut de mes amours anciennes

Que périsse le souvenir

Pour que, libérée de ma chaîne,

Vers toi, je puisse revenir.

Alors, je t’en fais la promesse,

Ensemble nous irons cueillir

Au jardin fou de la tendresse

La fleur d’amour qui va s’ouvrir

Mais c’est trop tôt pour dire je t’aime,

Trop tôt pour te l’entendre dire.

La voix que j’entends, c’est la sienne.

Ils sont vivants, mes souvenirs.

Pardonne-moi: c’est lui que j’aime.

Le passé ne veut pas mourir.

Wacht tot mijn vreugde terugkeert

En laat de herinnering sterven

Van deze liefde van zoveel pijn

Die nooit stopt met sterven.

Voordat je me vertelt dat ik van je hou,

Voordat ik je kan vertellen,

Wacht tot mijn vreugde terugkeert,

Mag ik glimlachen in de ochtend.

Verlaat me.

Verdriet neemt me mee

En ik zeil op mijn delirium.

Verlaat me.

Open deze deur.

Verlaat me.

Ik kom terug.

Ik zal wachten tot mijn vreugde terugkeert

En laat de herinnering dood zijn

Van deze liefde van zoveel pijn

waarvoor ik wilde sterven.

Ik zal wachten tot mijn vreugde terugkeert,

Dat ik 's morgens kan glimlachen,

Moge de wind mijn pijn hebben opgedroogd

En de nacht kalmeerde mijn delirium.

Er is, zo lijkt het, een kust

Waar de pijn van het liefhebben wordt genezen.

Dead houdt van schipbreuk daar,

Dode wrakken uit het verleden.

Als je mijn vreugde terug wilt,

Dat ik in de ochtend kan lachen

Naar dat land waar verdriet sterft,

Laat me alsjeblieft gaan.

Het duurt mijn oude liefdes

Laat de herinnering vergaan

Zodat, bevrijd van mijn keten,

Naar jou mag ik terugkeren.

Dus ik beloof je,

Samen kiezen we

In de gekke tuin van tederheid

De bloem van liefde die opengaat

Maar het is te vroeg om te zeggen dat ik van je hou,

Te vroeg om je dat te horen zeggen.

De stem die ik hoor is van hem.

Ze leven, mijn herinneringen.

Vergeef me: hij is het van wie ik hou.

Het verleden wil niet sterven.